末世基督的發表《獨一無二的神自己 八 神是萬物生命的源頭（二）》第四部分

Maraming tao ang hawak ang salita ng Diyos para basahin araw-araw, hanggang sa puntong maingat na sinasaulo ang lahat ng mga klasikong talata roon na kanilang pinakaiingatang yaman, at higit pa rito ipinangangaral ang mga salita ng Diyos sa lahat ng lugar, tinutustusan at tinutulungan ang iba sa pamamagitan ng Kanyang mga salita. Iniisip nila na ang paggawa nito ay pagpapatotoo sa Diyos, pagpapatotoo sa mga salita Niya, na ang paggawa nito ay pagsunod sa daan ng Diyos; iniisip nila na ang paggawa nito ay pamumuhay ayon sa mga salita ng Diyos, na ang paggawa nito ay pagdadala ng mga salita Niya sa kanilang mga tunay na buhay, na ang paggawa nito ay magbibigay-daan para matanggap nila ang parangal ng Diyos, at maligtas at maging perpekto. Pero, kahit na nangangaral sila ng mga salita ng Diyos, hindi sila kailanman umaayon sa mga salita ng Diyos sa pagsasagawa, o sinusubukang iayon ang sarili nila sa kung ano ang ipinahayag sa mga salita ng Diyos. Sa halip, ginagamit nila ang mga salita ng Diyos para makamit ang paghanga at pagtitiwala ng iba sa pamamagitan ng pandaraya, para makapasok sa pamamahala nang sarili nila, at lustayin at nakawin ang kaluwalhatian ng Diyos. Umaasa sila, nang walang saysay, na gamitin ang pagkakataong ibinibigay sa pamamagitan ng pagpapalaganap ng mga salita ng Diyos, para magawaran ng paggawa ng Diyos at Kanyang parangal. Ilang mga taon na ang lumipas, nguni’t ang mga taong ito’y hindi lamang nabigong umani ng parangal ng Diyos habang ipinangangaral ang mga salita ng Diyos, at hindi lamang sila walang kakayahang tuklasin ang daang dapat nilang sundan sa pagpapatotoo sa mga salita ng Diyos, at hindi lamang sila hindi tumulong o nagtustos sa kanilang mga sarili habang tinutustusan at tinutulungan ang iba sa pamamagitan ng mga salita ng Diyos, at hindi lamang sila walang kakayahang kumilala sa Diyos, o gisingin sa kanilang mga sarili ang tunay na paggalang sa Diyos, habang ginagawa ang lahat ng mga ito; pero sa kabaligtaran ang maling pagkaintindi nila tungkol sa Diyos ay lalong lumalalim, ang hindi nila pagtitiwala sa Kanya ay lalong lumalala, at ang mga naiisip nila tungkol sa Kanya ay lalong nagiging labis. Dahil mayroon silang tustos at patnubay na mga teorya tungkol sa mga salita ng Diyos, mukha silang masiglang-masigla, na para bang gumagawa gamit ang kanilang mga angking galֵíng nang walang kahirap-hirap, na para bang natagpuan na nila ang layunin nila sa buhay, ang misyon nila, at para bang nagkaroon sila ng bagong buhay at naligtas, habang ang mga salita ng Diyos ay malutong na namumutawi sa bibig kapag binibigkas, para bang nakamit nila ang daan sa katotohanan, natarok ang mga intensyon ng Diyos, at nadiskubre ang daan sa pagkilala sa Diyos, na para bang, habang ipinangangaral ang mga salita ng Diyos, madalas nilang makaharap ang Diyos. Isa pa, madalas silang “nauudyukan” na manaka-nakang tumangis, at, madalas na inaakay ng “Diyos” sa mga salita ng Diyos, mukha silang walang-tigil sa paghawak nang mahigpit sa Kanyang maalab na pagmamalasakit at mabuting intensyon, at kasabay noon natarok ang pagliligtas ng Diyos sa tao at ang Kanyang pamamahala, nakaalam sa Kanyang kakanyahan, at nakaintindi sa Kanyang matuwid na disposisyon. Batay sa ganitong pundasyon, tila mas lalo pa silang naniniwala na mayroong Diyos, na mas nakikilala nila ang Kanyang matayog na kalagayan, at mas nararamdaman nila nang malalim ang Kanyang kadakilaan at pagiging-higit-sa-lahat. Dahil babad sila sa mababaw na kaalaman sa mga salita ng Diyos, tila mukhang ang pananampalataya nila ay lumago, ang determinasyon nilang tiisin ang pagdurusa ay lumakas, at ang pagkakilala nila sa Diyos ay lumalim. Hindi nila alam, hangga’t hindi nila talagang nararanasan ang mga salita ng Diyos, ang lahat ng kaalaman nila sa Diyos at ang kanilang mga palagay tungkol sa Kanya ay galing sa kanilang sariling kathang-isip at haka-haka. Hindi tatagal ang pananampalataya nila sa anumang uri ng pagsusulit mula sa Diyos, ang kanilang di-umano’y espirituwalidad at tayog ay hindi talaga tatagal sa pagsubok o pagsusuri ng Diyos, ang kanilang paninindigan ay walang iba kundi isang kastilyong buhangin, at ang di-umano’y pagkakilala rin sa Diyos ay mga guni-guni lamang. Sa katunayan, ang mga taong ito, na wari ay, nagsisikap para sa mga salita ng Diyos, ay hindi pa kahit kailanman nakatanto kung ano talaga ang pananampalataya, ano ang tunay na pagpapasakop, ano ang tunay na pagkalinga, o ano ang tunay na pagkakakilala sa Diyos. Kinukuha nila ang teorya, imahinasyon, kaalaman, kaloob, tradisyon, pamahiin, at maging kagandahang-asal ng sangkatauhan, at ginagawa itong “kapital na pampuhunan” at “mga sandatang militar” para sa paniniwala sa Diyos at paghahabol sa Kanya, ginagawa pa ang mga ito na pundasyon ng kanilang paniniwala sa Diyos at paghahabol sa Kanya. Kasabay nito, kinukuha rin nila ang kapital na ito at mga sandata at ginagawa ang mga itong mahikang anting-anting para kilalanin ang Diyos, para katagpuin at labanan ang pagsusuri ng Diyos, pagsubok, pagkastigo, at paghatol. Sa katapusan, ang kanilang naipon ay walang iba kundi mga palagay tungkol sa Diyos na puno ng relihiyosong pakahulugan, mga sinaunang pamahiin, at lahat ng romantiko, katawa-tawa, at misteryoso, at ang kanilang paraan ng pagkilala at pagpapakahulugan sa Diyos ay gaya pa rin ng dati, tulad ng sa mga taong naniniwala lamang sa Langit sa Itaas o sa Matandang Tao sa Himpapawid, samantalang ang katotohanan tungkol sa Diyos, ang Kanyang kakanyahan, Kanyang disposisyon, Kanyang mga pag-aari at pagka-Diyos, at iba pa—lahat ng may kinalaman sa totoong Diyos Mismo—ay mga bagay na hindi nagawang matarok ng kanilang pag-alam, ay ganap na hindi-angkop at malayong magkaiba. Sa ganitong paraan, kahit na sila ay nasa ilalim ng pagtutustos at pangangalaga ng mga salita ng Diyos, sila magkagayunman ay hindi tunay na nakatahak sa daan ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa masama. Ang tunay na dahilan para dito ay hindi talaga sila nakakilala sa Diyos, at ni hindi rin sila kahit minsan nagkaroon ng tunay na pakikipag-ugnayan o pakikipag-isa sa Kanya, kung kaya imposible para sa kanila na makarating sa pakikipag-unawaan sa Diyos, o magising sa kanila ang isang tunay na paniniwala, paghahabol, o pagsamba para sa Diyos. Na dapat nilang isaalang-alang ang mga salita ng Diyos nang gayon, na dapat nilang isaalang-alang ang Diyos nang gayon—ang pananaw at saloobin nilang ito ang naging dahilan kaya walang bunga ang mga pagsisikap nila, kaya kailanman sa walang-hanggan hindi nila malalakaran ang daan ng pagkatakot sa Diyos at pag-iwas sa masama. Ang layunin na kanilang tinutudla, at ang direksyon na kanilang tinutungo, ay nagpapahiwatig na mga kaaway sila ng Diyos sa buong kawalang-hanggan, at na sa buong kawalang-hanggan hindi sila kailanman makakatanggap ng kaligtasan. mula sa "Ang Pagkilala sa Diyos ang Daan sa Pagkatakot sa Diyos at Pag-iwas sa Masama"

📘 [ Daily Bread——The 4th way to discern God’s voice. ]📘

How to Discern God’s Voice: Only God’s Word Can Reveal Man’s Corruptions, Minds, and Thoughts.

🔎中共的末日瘋狂——2018年中共鎮壓迫害 #全能神教會 的罪惡事實 ❓❓

2018年初，中共全面施行新《宗教事務條例》，為 #習近平 的「#宗教中國化」披上「合法」外衣，並將國家宗教事務局納入中央統戰部，加大對宗教的管控和打壓力度，更加赤裸地暴露出中共企圖徹底 #取締宗教信仰、消滅一切宗教的邪惡目的。

A Hymn of God's Words
The Movement of God's Work

[လူ႔ဇာတိခံယူျခင္း၏ အႏွစ္သာရကဘာလဲ။ ]
ခရစ္ေတာ္သည္ ဘုရားသခင္လူ႔ဇာတိခံယူထားေသာ ခႏၲာျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘုရားသခင္၏နာမ္ဝိဥာဥ္သည္ လူ႔သေဘာသဘာဝရိွေသာ၊ လူ႔အေတြးအေခၚရိွေသာ ခႏၲာကိုယ္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္တည္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ လူ႔အျဖစ္ျဖင့္ လူ႔ေလာကတြင္ စကားေတာ္မ်ားႁမြက္ၾကား၍လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္သည္။ အျပင္ပန္းသဏၭာန္ၾကည့္လွ်င္ ခရစ္ေတာ္သည္ သာမန္လူသားတစ္ဦးကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဖန္ဆင္းခံလူသားမ်ားႏွင့္ အႏွစ္သာရသေဘာကြာျခားမႈရိွသည္။ ဖန္ဆင္းခံလူသားမ်ားတြင္ လူ႔သေဘာသဘာဝသာရိွၿပီး၊ ဘုရား၏ပင္ကိုသေဘာသဘာဝကို မပိုင္ဆိုင္ထားေပ၊ ခရစ္ေတာ္၌မူ လူ႔သေဘာသဘာဝရိွယံုမက အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္မွာ သူထံ၌ ဘုရား၏သေဘာသဘာဝျပည့္စံုစြာ ရိွေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘုရား၏ အႏွစ္သာရရိွသည္။ ဘုရားသခင္၏နာမ္ဝိဥာဥ္သည္ လူ႔ခႏၲာအားျဖင့္ ဘုရားသခင္၏စကားေတာ္ႏွင့္ သေဘာသဘာဝကို ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္တိုက္ရိုက္ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ၿပီး လူ႔ျဖင့္တဆင့္ ျပန္ေျပာဆိုျခင္းမဟုတ္ေပ။ သခင္ေယရႈေျပာေသာစကားသည္လည္း သန္႔ရွင္းေသာဝိဥာဥ္ေတာ္တိုက္ရိုက္ပါရိွၿပီးေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။ (ေယရႈက၊ ငါသည္ လမ္းခရီးျဖစ္၏။ သမၼာတရားလည္းျဖစ္၏။ အသက္လည္းျဖစ္၏။ ငါ့ကို အမွီမျပဳလွ်င္ အဘယ္သူမွ် ခမည္းေတာ္ထံသို႔မေရာက္ရ။-

主耶穌治癒天生盲人的故事，折射三種人信神的態度

清晨，好友來我家與我一起讀經，我們看了約翰福音9章1至39節裡的這個故事：

🔎問題（5）接受神的拯救與成全為什麼要受許多苦呢？😃

ဆုေတာင္းရန္ သင္ယူျခင္း- ျပႆနာသုံးရပ္ ေျဖရွင္းလိုက္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဆုေတာင္းနည္း သင္ၾကားေပးသည္
📖🤗https://my.kingdomsalvation.org/testi…/learning-to-pray.html
ခရစ္ယာန္မ်ားအေနျဖင့္ ဆုေတာင္းျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္အသက္တာ၏ မရွိမျဖစ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ ၿပီး ဘုရားသခင္ထံ တိုးဝင္နီးကပ္ဖို႔ တိုက္႐ိုက္အက်ဆုံးေသာ နည္းလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားကို သခင္နားေညာင္းႏိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ေမွ်ာ္လင့္ၾကေသာ္လည္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မၾကာခဏဆိုသကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္၏ တုန႔္ျပန္မႈကို လက္ခံမရရွိသကဲ့သို႔၊ ကိုယ္ေတာ္၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္ကို မခံစားရပဲႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး က်န္ခဲ့ၾကသည္၊ ဤသည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဘုရားသခင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ နားမေညာင္းသနည္း။ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ ဆုေတာင္းျခင္းအမ်ိဳးအစားမ်ားမွာ အဘယ္နည္း။ ယေန႔ ဤအေၾကာင္းကို မိတ္သဟာယျပဳၾကပါစို႔၊ ၿပီးလွ်င္ ဤျပႆနာ သုံးရပ္ကို ေျဖရွင္းျခင္းအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားကို ဘုရားသခင္ နားေညာင္းႏိုင္ပါသည္။