Ni Xinjie

Lumitaw na ang apat na mapulang buwan, at ang mga sakuna tulad ng mga lindol, taggutom, at mga epidemya ay mas nagiging karaniwan. Ang mga hula ng pagbabalik ng Panginoon ay talagang natupad na, at hayagan nang nagpatotoo online ang ilang tao na Siya ay dumating na. Naguguluhan ang ilang kapatid, dahil malinaw na nakasulat sa Biblia: “Nguni’t tungkol sa araw at oras na yaon walang makakaalam, kahit ang mga anghel sa langit, kahit ang Anak, kundi ang Ama lamang” (Mateo 24:36). Paano nila malalaman na nagbalik na ang Panginoon? Talaga bang nagbalik na Siya? Ano ang dapat nating gawin para masalubong Siya? Magbahaginan tayo tungkol sa tanong na ito.

“Nguni’t Tungkol sa Araw at Oras na Yaon Walang Makakaalam”—Anong Ibig Sabihin Nito?

Naniniwala ang ilang kapatid, batay sa talatang ito ng Biblia, “Nguni’t tungkol sa araw at oras na yaon walang makakaalam,” na kapag nagbalik nga ang Panginoon, walang makakaalam. Ito ang dahilan kung bakit wala sa kanila ang naniniwala o nagsasaalang-alang sa mga sinasabi ng mga taong nagpapalaganap ng balita ng pagbabalik ng Panginoon. Ito ba ay talagang tamang pagkaunawa, o hindi? Naaayon ba ito sa kalooban ng Panginoon? Minsang inihula ng Panginoong Jesus, “Datapuwa’t pagkahating gabi ay may sumigaw, Narito, ang kasintahang lalake! Magsilabas kayo upang salubungin siya” (Mateo 25:6). “Narito ako’y nakatayo sa pintuan at tumutuktok: kung ang sinoman ay duminig ng aking tinig at magbukas ng pinto, ako’y papasok sa kaniya, at hahapong kasalo niya, at siya’y kasalo ko” (Pahayag 3:20). Makikita natin mula sa mga talatang ito ng banal na kasulatan na pagkatapos bumalik ng Panginoon sa mga huling araw, kakatok Siya sa ating pintuan gamit ang Kanyang mga salita, at palalabasin pa tayo upang batiin Siya sa pamamagitan ng isang sigaw ng tao na, “narito ang kasintahang lalaki.” Dahil mayroong mga taong ibinabalita sa atin ang pagbabalik ng Panginoon, ipinapakita nito na kapag dumating Siya, tiyak na ipaaalam Niya sa mga tao. Malinaw na ang pag-unawa sa “Nguni’t tungkol sa araw at oras na yaon walang makakaalam” bilang walang sinumang makakaalam sa pagdating ng Panginoon pagkatapos mangyari ito ay ganap na mali.

Kaya paano natin talaga dapat intindihin ang siping ito ng banal na kasulatan? Maaari nating pag-ugnay-ugnayin ang mga talatang ito: “Sa puno ng igos nga ay pagaralan ninyo ang kaniyang talinghaga: pagka nananariwa ang kaniyang sanga, at sumusupling ang mga dahon, ay nalalaman ninyo na malapit na ang tagaraw; Gayon din naman kayo, pagka nangakita ninyo ang lahat ng mga bagay na ito, ay talastasin ninyo na siya’y malapit na, nasa mga pintuan nga. Katotohanang sinasabi ko sa inyo, Hindi lilipas ang lahing ito, hanggang sa mangaganap ang lahat ng mga bagay na ito. Ang langit at ang lupa ay lilipas, datapuwa’t ang aking mga salita ay hindi lilipas. Nguni’t tungkol sa araw at oras na yaon walang makakaalam, kahit ang mga anghel sa langit, kahit ang Anak, kundi ang Ama lamang” (Mateo 24:32–36). “Kaya nga kayo'y magsihanda naman; sapagka’t paririto ang Anak ng tao sa oras na hindi ninyo iniisip” (Mateo 24:44). At sinasabi sa Pahayag 3:3, “Kaya’t kung hindi ka magpupuyat ay paririyan akong gaya ng magnanakaw, at hindi mo malalaman kung anong panahon paririyan ako sa iyo.” Gumagamit ang mga siping ito ng mga tanda ng pagbabalik ng Panginoon upang sabihin sa atin. Binabanggit ng mga ito na “paririto ang Anak ng tao” at “gaya ng magnanakaw.” Ang “Anak ng tao” ay talagang tumutukoy sa Diyos na nagkatawang-tao; ang espirituwal na katawan ay hindi matatawag na Anak ng tao. Isang tao lamang na tulad ng Panginoong Jesus—ang Espiritu ng Diyos na nakasuot ng katawang-tao, na dumating kasama ng mga tao upang gumawa ng napakapraktikal na gawain, na nagtataglay ng normal na katauhan—ang maaaring tawaging Anak ng tao. Ang “gaya ng magnanakaw” ay nangangahulugan na pagdating nang patago at palihim. Maliwanag mula rito na ang pagbabalik ng Panginoon ay kinapapalooban ng lihim na pagbaba sa katawang-tao bilang Anak ng tao. Dahil bumababa Siya nang lihim, hindi natin Siya madaling mapapansin, sapagkat ang araw at oras ng pagpapakita ng Diyos sa katawang-tao ay hindi alam ng lahat. Ang ibig sabihin, ang “Nguni’t tungkol sa araw at oras na yaon walang makakaalam,” ay nangangahulugan na walang nakakaalam ng eksaktong oras ng pagbabalik ng Panginoon. Gayunpaman, pagkatapos na Siya ay dumating upang magsalita at gumawa ng gawain, tiyak na magkakaroon ng ilang tao na nakakaalam nito, at ito ang panahon kung kailan tayo dapat magising. Kapag naririnig natin ang mga tao na nagpapalaganap ng ebanghelyo ng pagbabalik ng Panginoon, dapat tayong maghanap at magsiyasat; saka lang natin masasalubong ang Panginoon at hahapong kasalo Niya. Subalit, sa ngayon, hindi lamang tayo hindi gising, hindi pa tayo naghahanap o nagsisiyasat kapag naririnig natin ang iba na nagpapalaganap ng balita ng pagbabalik ng Panginoon. Dahil dito, hindi ba tayo nagkamali ng pag-unawa sa kalooban ng Panginoon? Basahin natin ang ilan pang sipi ng mga salita ng Diyos, at magtatamo tayo ng pag-unawa sa mga siping ito ng banal na kasulatan.

Sinabi ng Makapangyarihang Diyos: “Sa pagsapit ng bukang-liwayway, hindi nalalaman ng sinuman, naparito ang Diyos sa lupa at sinimulan ang Kanyang buhay sa katawang-tao. Hindi alam ng mga tao ang sandaling ito. Siguro lahat sila ay mahimbing na natutulog, marahil maraming nagbabantay na gising ang naghihintay, at marahil marami ang nagdarasal nang tahimik sa Diyos sa langit. Gayunman sa gitna ng lahat nitong maraming tao, wala ni isang nakaalam na ang Diyos ay dumating na sa lupa” (“Gawain at Pagpasok (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Sa simula, nang hindi pa nasisimulan ni Jesus ang opisyal na pagsasagawa ng Kanyang ministeryo, katulad ng mga disipulong sumunod sa kanya, minsan ay dumalo rin Siya sa mga pagtitipon, at umawit ng mga himno, nagbigay ng papuri, at binasa ang Lumang Tipan sa templo. Matapos Siyang mabautismuhan at umahon, ang Espiritu ay opisyal na bumaba sa Kanya at nagsimulang gumawa, ibinubunyag ang Kanyang pagkakakilanlan at ang ministeryo na isasagawa Niya. Bago ito, walang nakakaalam sa Kanyang pagkakakilanlan, at maliban kay Maria, maging si Juan ay hindi rin ito alam. Si Jesus ay 29 nang Siya ay sumailalim sa bautismo. Nang matapos ang Kanyang bautismo, nagbukas ang kalangitan, at isang tinig ang nagsabi: ‘Ito ang sinisinta kong Anak, na siya kong lubos na kinalulugdan.’ Nang nabautismuhan si Jesus, nagsimulang magpatotoo ang Banal na Espiritu sa Kanya sa ganitong paraan. Bago Siya sumailalim sa bautismo sa gulang na 29, namuhay Siya na parang isang karaniwang tao, kinakain kung ano ang dapat Niyang kainin, normal na natutulog at nagbibihis, at walang anuman sa Kanya ang iba mula sa ibang tao. Siyempre, ito ay para lang sa mga makalamang paningin ng tao. … Hindi naitala sa Biblia ang Kanyang ginawa bago Siya sumailalim sa bautismo dahil hindi Niya isinagawa ang gawaing ito bago Siya bautismuhan. Isa lang Siyang karaniwang tao, at kumatawan sa isang karaniwang tao; bago sinimulan ni Jesus na isagawa ang Kanyang ministeryo, wala Siyang ipinagkaiba mula sa mga karaniwang tao, at ang iba ay walang makikitang pagkakaiba sa Kanya. Nang si Jesus ay tumuntong sa gulang na 29 lamang na nalaman Niyang naisakatuparan na Niya ang isang yugto sa gawain ng Diyos; bago noon, Siya Mismo ay hindi alam, dahil ang gawaing isinagawa ng Diyos ay hindi higit sa karaniwan” (“Hinggil sa mga Pangalan at Pagkakakilanlan” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). https://reurl.cc/02aLMx

Makikita natin mula sa mga salita ng Makapangyarihang Diyos na walang nakakaalam kung kailan bababa ang Diyos sa mundo bilang nagkatawang-taong laman; kahit ang Anak ng tao ay hindi ito alam. Tanging ang Espiritu sa langit ang nakakaalam nito. Gayunpaman, kapag sinimulang gawin ng Diyos ang Kanyang gawain, ang Banal na Espiritu ay magpapatotoo sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, at pagkatapos ay gagamitin ang mga tagasunod ng Diyos upang ipalaganap ang ebanghelyo; pagkatapos ay unti-unting malalaman ito ng mga tao. Katulad ito noong sa simula, ginamit ng Diyos na si Jehova ang isang propeta upang ihula ang pagdating ng Mesiyas, ngunit kung kailan o saan darating ang Mesiyas, tanging ang Diyos na si Jehova ang may alam. Nang bumalik ang Panginoong Jesus sa katawang-tao upang gumawa, maging Siya Mismo ay hindi alam noong una na Siya ang Mesiyas, na Siya ay naparito upang gawin ang gawain ng pagtubos. Namuhay Siya ng isang normal na buhay tulad ng isang karaniwang tao. Hindi rin alam ng ibang tao na ang Panginoong Jesus ay si Cristo, ang nagkatawang-taong Diyos Mismo. Matapos mabautismuhan ang Panginoong Jesus, sinimulan ng Banal na Espiritu na magpatotoo sa Kanya at sinimulan ng Panginoong Jesus na ipahayag ang daan para sa pagsisisi ng tao, magpakita ng mga tanda at kababalaghan ng Diyos, at pagalingin ang mga maysakit at magpalayas ng mga demonyo. Unti-unting nakilala ng ilang tao na ang Panginoong Jesus ang Mesiyas. Ang mga unang tumanggap ng gawain ng pagtubos ng Panginoong Jesus, tulad nina Pedro at Juan, ay nagsimulang maglakbay sa lahat ng dako, ipinapalaganap ang ebanghelyo ng Panginoon. Ang pagliligtas ng Panginoon ay sa gayon nakilala ng parami nang paraming tao. At ito ay naipasa sa iba’t ibang kapanahunan hanggang sa kasalukuyang panahon. Ngayon mayroon nang mga mananampalataya sa bawat bahagi ng mundo.

Sa Pagsalubong sa Panginoon, Dapat Matuto tayong Makinig sa Tinig ng Diyos

Inihula rin ng Panginoong Jesus ang mga ito para sa mga huling araw: “Mayroon pa akong maraming bagay na sa inyo ay sasabihin, nguni’t ngayon ay hindi ninyo mangatitiis. Gayon ma’y kung siya, ang Espiritu ng katotohanan ay dumating, ay papatnubayan niya kayo sa buong katotohanan: sapagka’t hindi siya magsasalita ng mula sa kaniyang sarili; kundi ang anomang bagay na kaniyang marinig, ang mga ito ang kaniyang sasalitain: at kaniyang ipahahayag sa inyo ang mga bagay na magsisidating” (Juan 16:12–13). At nakatala sa Biblia: “Pakabanalin mo sila sa katotohanan: ang salita mo’y katotohanan” (Juan 17:17). “Sapagka’t dumating na ang panahon ng pasimula ng paghuhukom sa bahay ng Dios” (1 Pedro 4:17). Pagbalik ng Panginoon, magpapahayag Siya ng mga katotohanan na mas marami at mas mataas kaysa noong Kapanahunan ng Biyaya, alinsunod sa ating tayog. Hinahatulan at nililinis Niya tayo gamit ang Kanyang mga salita upang makawala tayo sa mga gapos ng kasalanan at sa gayon ay madalisay at mabago. Kaya pagbalik ng Panginoon sa mga huling araw upang magpakita at gumawa, tiyak na may ilan na maririnig ang tinig ng Diyos at tatanggapin ang Kanyang gawain, at pagkatapos ay maglalakbay sa apat na sulok upang ipalaganap ang mabuting balita ng pagbabalik ng Panginoon. Katulad ito noong una tayong nagtamo ng pananampalataya sa Panginoon; tinanggap lamang natin ito matapos marinig ang iba na ipalaganap ang ebanghelyo ng pagpapako sa krus. Katulad ng nakasulat sa Biblia, “Kaya nga ang paniniwala’y nanggagaling sa pakikinig, at ang pakikinig ay sa pamamagitan ng salita ni Cristo” (Roma 10:17).

Samakatuwid, kapag naririnig natin ang balita ng pagbabalik ng Panginoon, talagang hindi natin dapat basta tanggihan ito; dapat tayong maghanap nang may bukas na kaisipan, tanungin ang mga nagpapalaganap ng ebanghelyo kung anong gawain ang nagawa na ng Panginoon mula nang makabalik, at kung anong mga salita ang Kanyang binigkas. Kung umaayon ang mga patotoo nila sa mga propesiya ng Panginoon, patunay ito na nagbalik na nga Siya upang magpakita at gumawa, at sa pamamagitan ng pagtanggap at pagpapasakop ay sasalubungin natin ang Panginoon. Sabi ng Makapangyarihang Diyos, “Yamang hinahanap natin ang mga yapak ng Diyos, dapat nating hanapin ang kalooban ng Diyos, ang mga salita ng Diyos, ang mga pagbigkas ng Diyos—sapagka’t kung saan man naroon ang mga bagong salita na binibigkas ng Diyos, naroon ang tinig ng Diyos, at kung saan man naroon ang mga yapak ng Diyos, naroon ang mga gawa ng Diyos. Kung saan man naroon ang pagpapahayag ng Diyos, doon nagpapakita ang Diyos, at kung saan man nagpapakita ang Diyos, doon umiiral ang katotohanan, ang daan, at ang buhay. Sa paghahanap ng mga yapak ng Diyos, nabalewala na ninyo ang mga salitang ‘Ang Diyos ang katotohanan, ang daan, at ang buhay.’ At kaya, ang maraming tao, kahit pa tumatanggap sila ng katotohanan, hindi sila naniniwala na nakita na nila ang mga yapak ng Diyos, at lalo pang hindi nila kinikilala ang pagpapakita ng Diyos. Napakatinding pagkakamali!” (“Ang Pagpapakita ng Diyos ay Naghatid ng Isang Bagong Kapanahunan” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).

Sa buong mundo, tanging Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ang hayagang nagpapatotoo na nagbalik na ang Panginoon—iyon ay, si Cristo ng mga huling araw, ang Makapangyarihang Diyos, ay nagpahayag na ng maraming katotohanan at nagawa na ang gawain ng paghatol at paglilinis ng mga tao. Ang karamihan sa mga pagbigkas ng Makapangyarihang Diyos ay nakatala sa aklat na Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao. Naipaliwanag na ng mga salita ng Diyos ang bawat aspeto ng katotohanan. Malinaw na ipinapaliwanag ng mga ito ang mga hiwaga ng pagkakatawang-tao ng Diyos, ang mga natatagong katotohanan ng Biblia, ang layunin ng anim na libong taong plano ng pamamahala para sa sangkatauhan, ang mga pagkakaiba sa pagitan ng Kanyang gawain at ng gawain ng tao, pati na rin kung paano hinahatulan at nililinis ng Diyos ang mga tao, kung paano dapat makilala ng mga tao ang Diyos, kung paano tinutukoy ng Diyos ang kalalabasan at hantungan ng bawat tao, at iba pa. May kaugnayan ang lahat ng katotohanang ito sa sariling gawain ng Diyos; lahat ng mga ito ay mga misteryo na malinaw na itinuturo ang landas sa kaligtasan para sa atin. Dapat tayong lumahok sa paghahanap upang makita kung ito nga ba talaga ang Banal na Espiritu na nangungusap sa mga iglesia, at kung ito nga ba talaga ang Diyos sa mga huling araw na gumagawa ng Kanyang gawain ng paghatol magmula sa Kanyang tahanan. Ganito natin matitiyak kung ang Makapangyarihang Diyos ay talagang ang nagbalik na Panginoong Jesus. Naniniwala ako na hangga’t mayroon tayong paghahangad na maghanap, papatnubayan tayo ng Diyos na salubungin ang pagbabalik ng Panginoon! Ito ay sapagkat, tulad ng sinabi ng Panginoong Jesus, “Mapapalad ang mga mapagpakumbabang-loob: sapagka’t kanila ang kaharian ng langit” (Mateo 5:3). https://reurl.cc/02aLMx

Ni Huafei

Ang hinihingi ng Diyos sa bawat isa sa atin bilang mga Kristiyano ay ang magtaglay ng tunay na pananampalataya. Napakaraming halimbawa ang nakatala sa Biblia ng mga taong nagawang makita ang kamangha-manghang mga gawa ng Diyos at biniyayaan Niya dahil sa paghubog ng pananampalataya sa Diyos. May pananampalataya si Moises sa Diyos at sa pamamagitan ng gabay Niya, ay nagawang malampasan ang napakaraming balakid at limitasyon ng Pharaoh, matagumpay na ginabayan ang mga Israelita sa kanilang pag-alis sa Ehipto. May pananampalataya si Abraham sa Diyos at handang isakripisyo ang nag-iisa niyang anak na si Isaac sa Diyos, at sa huli ay biniyayaan siya ng Diyos, pinahihintulutan na magparami ang kanyang mga inapo at maging malalaking bansa. May pananampalataya si Job sa Diyos at nagawang magpatotoo para sa Diyos sa pamamagitan ng dalawang pagsubok; higit pa siyang biniyayaan ng Diyos, at nagpakita sa kanya at kinausap siya mula sa bagyo. Ang babaeng taga-Canaan sa Mateo ay may pananampalataya sa Panginoong Jesus at naniwala na magagawa Niyang paalisin ang masamang espiritu mula sa anak niya. Nakiusap siya sa Panginoong Jesus at gumaling ang sakit ng kanyang anak. Bilang mga Kristiyano, mahalagang maunawaan natin ang katotohanang patungkol sa kung ano ang tunay na pananampalataya nang sa gayon ay anumang paghihirap ang makasagupa natin sa ating mga buhay—pagkabigo sa negosyo, dagok sa buhay, hindi magagandang pangyayari sa pamilya—magagawa nating umasa sa ating pananampalataya at walang pag-aalinlangang susunod sa Diyos, nagiging umaalingawngaw na patotoo para sa Kanya at sa huli ay natatamo ang Kanyang pagsang-ayon. https://reurl.cc/GoGDgd

Mayroon ba Tayong Tunay na Pananampalataya sa Panginoon?

Maaaring may ilang mga kapatid na, kapag naririnig ang pag-uusap tungkol sa pananampalataya, ay tiwalang ipapahayag na may pananampalataya nga sila. “Mayroon akong 100% na pananampalataya sa Diyos. Kinikilala ko ang Diyos sa lahat ng sandali, at pinatutunayan nito na isa akong tao na may pananampalataya.” “Naniniwala ako na ang Panginoong Jesus ang ating Tagapag-ligtas, at ipinako Siya sa krus upang tubusin ang ating mga kasalanan. Hangga’t nagdarasal at nangungumpisal tayo sa Panginoon, patatawarin Niya ang ating mga kasalanan. Hindi ba’t iyon ang pagkakaroon ng pananampalataya sa Panginoon?” “Isa akong mananampalataya sa mga nakalipas na taon; isinuko ko ang aking karera, ang aking pamilya, at ang trabaho ko upang gugulin ang sarili ko at gumawa para sa Panginoon. Nagtayo ako ng mga iglesia sa iba’t ibang lugar at nagdusa nang husto nang walang reklamo. Lahat ng mga ito ay pagpapahayag ng pagkakaroon ng pananampalataya sa Diyos.” Hindi maikakailang naniniwala tayo na mayroong Diyos at totoo na masigasig tayong gumagawa at ginugugol ang ating mga sarili para sa Panginoon, na nagdurusa at nagbabayad tayo para sa Kanya. Ngunit ang mga bagay na ito ba ay nangangahulugan na mayroon tayong tunay na pananampalataya sa Diyos? Ang isyu na ito ay nagkakahalaga sa ating lahat, mga kapatid na tunay na nananampalataya sa Panginoon at nauuhaw sa katotohanan, tumutuklas at kalaunan ay nagbabahagi.

Gawin mo na lamang akong halimbawa. Mula nang maging Kristiyano ay palagi na akong lumalahok sa mga pagtitipon, ibinabahagi ang ebanghelyo sa iba, at nag-aalok ng tulong sa mga kapatid na nakararanas ng kahinaan. Walang paghihirap ang nakapigil sa akin mula sa paggawa ng mga bagay na ito. Mas gusto ko pa na isantabi ang kaginhawahan sa buhay upang masigasig na maglingkod sa Panginoon, kaya ang tingin ko sa sarili ko ay isang taong nagmamahal sa Panginoon, na tapat sa Kanya, at may pananampalataya sa Kanya. Gayunman, nang magkasakit ako at ang aking pamilya at hindi gumanda ang aming kalagayan kahit pa matapos akong manalangin nang matagal. Nawalan ako ng pag-asa at nakaramdam ng pagkabigo sa Diyos, at nagreklamo pa ako sa Kanya tungkol sa hindi pagprotekta sa akin o sa aking pamilya. Ang inihantad ng masakit na katotohanan ay naging dahilan upang makita ko na kulang talaga ako sa tunay na pananampalataya, at na ang pananampalataya ko ay nakabase lamang sa pundasyon ng pagkakaisa sa aking pamilya at pagiging malaya mula sa pagkakasakit o kalamidad. Gayunman, naihantad ang tunay na tayog ko nang may hindi kanais-nais na nangyari. Noon ko lamang nakita na ang pananampalataya ko sa Diyos ay napakaliit na ito ay kalunus-lunos—hindi talaga iyon isang bagay na maaaring ipagmalaki. Kung titingnan ang mga kapatid sa paligid ko, karamihan sa kanila ay ganoon din. Ang iba ay tumitigil sa pagdalo sa paglilingkod sa iglesia kapag nataong mayroong problema sa kanilang tahanan o buhay sa trabaho upang hindi maapektuhan ang sarili nilang mga interes. Ang iba ay nagagawang manalangin sa Panginoon at humingi sa Kanya ng daan palabas noong una silang napigilan sa kanilang pagtatangka na humanap ng trabaho o sa ibang mga aspeto, ngunit kapag nagpatuloy iyon na maging isyu na hindi nalulutas, nagagalit sila sa Panginoon at maaari pang lalong mawalan ng pag-asa at mabigo. Nag-uumpisa silang umasa sa mga kaibigan sa paligid nila na tila mga makapangyarihan at may awtoridad, o maaari silang kumilos base sa sarili nilang iniisip. Mayroon ding mga kapatid na masigasig na lumalahok sa lahat ng aspeto ng gawain sa iglesia kapag nakatanggap sila ng biyaya ng Panginoon, ngunit kapag may masamang nangyari sa kanilang bahay o kapag nahaharap sila sa pagkabigo sa negosyo, namumuhay sila sa hindi pag-unawa at pagrereklamo sa Panginoon, o kahit pa ang lumayo sa Kanya.

Makikita natin sa mga ipinahahayag natin at kung paano tayo mamuhay sa araw-araw na ang pananampalataya natin ay hindi makakayanan ang pagsubok ng realidad. Kinikilala lang natin na ang Panginoong Jesus ay ang tunay na Diyos at naniniwala na Siya ang ating Tagapag-ligtas, ngunit hindi iyon nangangahulugan na mayroon tayong tunay na pananampalataya sa Diyos. Partikular na hindi iyon nangangahulugan na hindi natin kailanman itatatwa o tatalikuran ang Diyos, anumang uri ng kapaligiran natin makita ang ating mga sarili. Iyon ay dahil ang ating pananampalataya ay hindi itinatag sa pundasyon ng tunay na pagkaunawa sa Diyos, ngunit sa halip ay sa pundasyon ng kung matatamo ba natin o hindi ang mga biyaya ng Diyos at pangako, at kung may mapapakinabangan ba tayo o wala. Kaya naman ang ating pananampalataya sa Diyos ay hindi tunay. Kung ganoon, ano ang tunay na pananampalataya at paano nga ba inihahayag ang pagkakaroon ng tunay na pananampalataya?

Ano nga Talaga ang Tunay na Pananampalataya

Sinasabi ng mga salita ng Diyos, “Hindi alintana kung paano man gumagawa ang Diyos o kung anumang uri ng kapaligiran ka naroroon, kung magagawa mong habulin ang buhay, hanaping isagawa ang gawain ng Diyos sa loob mo, at habulin ang katotohanan, at kung mayroon kang pagkaunawa sa mga pagkilos ng Diyos at kaya mong kumilos alinsunod sa katotohanan, sa gayon ito ang iyong dalisay na pananampalataya at ipinakikita nito na hindi ka nawalan ng pag-asa sa Diyos. Tanging kung kaya mo pa ring habulin ang katotohanan sa pamamagitan ng pagpipino, kaya mong tunay na ibigin ang Diyos at hindi mabuuan ng mga alinlangan sa Kanya, kung maging anuman ang Kanyang ginagawa, isinasagawa mo pa rin ang katotohanan upang mapalugod Siya at kaya mong hanapin nang taos-puso ang Kanyang kalooban at maging mapagsaalang-alang sa Kanyang kalooban, sa gayon ito ay nangangahulugang mayroon kang tunay na pananampalataya sa Diyos” (“Yaong Mga Gagawing Perpekto ay Kailangang Sumailalim sa Pagpipino”). Maiintindihan natin mula sa mga salita ng Diyos na ang tunay na pananampalataya ay tumutukoy sa kung magagawa bang mapanatili ang pusong may paggalang at pagpapasakop sa Diyos sa anumang kapaligiran na maaari nating harapin. Kung magagawa nating harapin ang mga paghihirap at pagpipino, balakid at kabiguan, at kahit gaano pa man kalaki ang pagdurusa ng ating katawan o espiritu. Dapat ay magawa nating saliksikin ang katotohanan, maunawaan ang kalooban ng Diyos, at patuloy na maging tapat sa Kanya sa gitna ng kapaligiran na itinakda Niya. Ang ganoong uri lamang ng tao ang maaaring tawaging tao na may tunay na pananampalataya. Ngayon ay tingnan natin ang mga karanasan nina Abraham at Job upang higit pa nating maunawaan kung ano ang tunay na pananampalataya. https://reurl.cc/GoGDgd

1. Pananampalataya ni Abraham

Noong isang siglong taon na si Abraham, nangako ang Diyos na bibigyan siya ng anak—si Isaac. Ngunit habang lumalaki si Isaac, sinabi ng Diyos kay Abraham na kailangan niya itong gawing alay. Maraming tao marahil ang nakararamdam na ang paggawa ng Diyos sa ganitong paraan ay masyadong malayo sa imahinasyon ng mga tao, o maaari pa nilang maramdaman na kung mangyayari sa atin ang ganoong uri ng pagsubok, tiyak na susubukan nating makipagtalo sa Diyos. Gayunman, nang mangyari ito kay Abraham ay ibang-iba ang naging reaksiyon niya kaysa sa inaasahan natin. Hindi lamang siya basta hindi nakipagtalo sa Diyos, ngunit nagawa niyang tunay na magpasakop sa Kanya, tunay at tapat na ibinabalik si Isaac sa Diyos. Gaya ng nakatala sa Biblia, “At si Abraham ay bumangong maaga, at inihanda ang kaniyang asno, at ipinagsama ang dalawa sa kaniyang mga alila, at si Isaac na kaniyang anak: at nagsibak ng kahoy para sa haing susunugin, at bumangon at naparoon sa dakong sinabi sa kaniya ng Dios. … At sila’y dumating sa dakong sa kaniya’y sinabi ng Dios; at nagtayo si Abraham doon ng isang dambana, at inayos ang kahoy, at tinalian si Isaac na kaniyang anak at inilagay sa ibabaw ng dambana, sa ibabaw ng kahoy. At iniunat ni Abraham ang kaniyang kamay at hinawakan ang sundang upang patayin ang kaniyang anak” (Genesis 22:3, 9–10). Lahat ng mga tao ay may katawan—lahat tayo ay emosyonal, at kapag nahaharap tayo sa ganito ay tiyak na magdurusa tayo, makararamdam ng sakit. Ngunit ang dahilan kung bakit nagawa ni Abraham na hindi subukang makipagkasundo sa Diyos at nagawa niyang sundin ang utos ng Diyos ay dahil alam niya na ang Diyos ang nagkaloob kay Isaac sa kanya, at noon siya kinukuha ng Diyos. Tama ang pagiging masunurin niya, at iyon ang pananampalataya ni Abraham sa Diyos. Tunay siyang nanampalataya sa Diyos at ganap na nagpasakop sa Kanya—kahit na nangangahulugan pa iyon na mawawalay siya sa pinaka-iniingatan niya, nag-alay pa rin siya upang ibalik si Isaac sa Diyos. Sa huli, ang tunay na pananampalataya ni Abraham at kanyang pagsunod sa Diyos ay nakamit ang Kanyang pagsang-ayon at mga pagpapala. Hinayaan siya ng Diyos na maging ninuno ng napakaraming bansa. Ang kanyang mga inapo ay nagtagumpay at nagparami at naging malalaking bansa.

2. Pananampalataya ni Job

Sinasabi sa atin ng Biblia na si Job ay mayroong napakayamang pamilya gayundin ang sampung anak at maraming tagasilbi. Labis siyang nirerespeto at mataas ang pagtingin sa kanya ng kanyang mga kaibigan. Gayunman, sa pamamagitan ng mga tukso at mga pag-atake ni Satanas, nawala kay Job lahat ng mga ari-arian niya at kanyang mga anak sa isang araw lamang, at pagkatapos noon ay tuluyang binalot ng mga bukol. Ang pagsubok na iyon ang naging dahilan upang si Job ay maging pinaka-dukhang tao sa Orient mula sa pagiging pinaka-dakilang tao sa Orient, at hinusgahan at inatake din siya ng kanyang pamilya at mga kaibigan. Kahit na nahaharap sa ganoon kalaking pagsubok, hindi kailanman nagsalita ni isang salita ng reklamo si Job sa Diyos. At nagpatirapa pa siya sa pagsamba sa Diyos, sinasabing, “Hubad akong lumabas sa bahay-bata ng aking ina, at hubad na babalik ako roon: si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nagalis; purihin ang pangalan ni Jehova” (Job 1:21), at “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Dios, at hindi tayo tatanggap ng masama?” (Job 2:10). Sa pamamagitan ng pagsubok niya ay nagawa ni Job na pigilan ang sarili sa pagkakasala sa pamamagitan ng kanyang mga salita, ganoon din ang lumapit sa Diyos sa pagdarasal. Ipinakita nito na may lugar sa puso niya ang Diyos, na may tunay siyang pananampalataya sa Diyos, na naniniwala siyang ang lahat ng mga pangyayari at lahat ng bagay ay nasa mga kamay ng Diyos, at lahat ng mga kondisyong hinarap niya ay may pagsang-ayon ng Diyos at hindi kagagawan ng tao. Ang isang bagay pa na labis na naranasan ni Job sa ilang dekada ng buhay niya ay na ang lahat ng bagay na mayroon siya ay nagmula sa pamumuno at pagsasaayos ng Diyos. Lahat ng kanyang kayamanan ay nagmula sa Diyos at hindi nagmula sa sarili niyang pagsisikap. Kaya naman, kung nais ng Diyos na kunin ang ipinagkaloob Niya, natural at tama lamang iyon at bilang isang nilikhang nilalang, dapat siyang magpasakop sa pagbawi ng Diyos sa mga bagay na iyon. Hindi dapat siya makipagtalo sa Diyos at lalo nang hindi siya dapat magreklamo sa Diyos—kahit na kunin pa sa kanya ang kanyang buhay, alam niyang hindi siya magsasalita ni isang reklamo. Labis na ipinahiya ng patotoo ni Job si Satanas at matapos iyon, nagpakita ang Diyos kay Job mula sa gitna ng bagyo at ipinagkalooban siya ng higit pang biyaya.

Makikita natin mula sa mga karanasan nina Abraham at Job na upang makamit natin ang tunay na pananampalataya sa Diyos, dapat muna tayong magkaroon ng tunay na pang-unawa sa tuntunin ng Diyos. Dapat tayong maniwala na ang lahat ng bagay at pangyayari ay nasa mga kamay ng Diyos. Dapat din nating malaman ang tunay nating lugar bilang mga nilikhang nilalang at magkaroon ng kaisipan na dapat na taglayin ng mga nilalang. Kahit gaano pa man kalaki ang ating mga pagsubok o paghihirap, hindi natin maaaring sisihin o ipagkanulo ang Diyos, ngunit dapat tayong magpatuloy upang saliksikin ang kalooban ng Diyos at tumayo sa Kanyang tabi, at walang pag-aalinlangang sundin Siya. Gaano pa man kalaki ang paghihirap na tinitiis natin, dapat ay magawa pa rin nating matatag na magpatotoo para sa Diyos. Tanging ang mga nakagagawa lamang nito ang nagtataglay ng tunay na pananampalataya sa Diyos. Isipin na lamang ang mga kapatid na dinakip at inusig ng ateista na Partido Komunista ng Tsina at nagdusa pa sa brutal na pagpapahirap at ikinulong nang ilang taon, ngunit kailanman ay hindi nila itinatwa o ipinagkanulo ang Diyos—iyon ang tunay na pananampalataya sa Diyos. May mga kapatid na tinalikuran ng kanilang mga pamilya at kaibigan matapos maging mananampalataya, o may masasamang bagay ang nangyari sa kanilang mga pamilya, ngunit kailanman ay hindi sila nagreklamo sa Diyos, at nagawang magpatuloy sumunod sa Diyos at igugol ang kanilang mga sarili para sa Kanya—isa rin itong pagpapahayag ng tunay na pananampalataya sa Diyos. Kung ihahambing natin ang ating mga sarili sa mga testimonyang ito, masasabi nga ba natin na tunay nga tayong mga tao na may tunay na pananampalataya sa Diyos? Para sa karamihan sa atin, ang ating pananampalataya ay naaayon sa walang katiyakang pagsang-ayon na mayroong Diyos, at ang magdusa nang kaunti at magbayad ng maliit na halaga sa paggawa upang ipakalat ang ebanghelyo para sa Panginoon. Gayunman, hindi iyon masasabing tunay na pananampalataya. https://reurl.cc/GoGDgd

Paano Bumuo ng Tunay na Pananampalataya sa Diyos

Kung nais nating magtaglay ng tunay na pananampalataya, dapat tayong magsaliksik upang makilalala ang tuntunin ng Diyos sa lahat ng mga tao, pangyayari, at mga bagay na nakakasalamuha natin araw-araw, at kung ang mga kapaligiran na isinasaayos ng Diyos ay naaayon ba sa sarili nating paniniwala o hindi, o kung paimbabaw lamang ang pakinabang natin sa kanila o hindi. Dapat nating malaman ang ating lugar bilang mga nilikhang nilalang at hanapin ang kalooban ng Diyos, taglay ang pusong may paggalang. Kailangan nating maintindihan ang maingat, tapat na hangarin ng Diyos sa likod ng mga kapaligirang isinasaayos Niya para sa atin upang may matamo tayo mula sa lahat ng pinagdadaanan natin, at makikita natin ang mga gawa ng Diyos sa lahat ng isinasaayos Niya. Pagkatapos, ang pananampalataya natin sa Diyos ay unti-unting magiging tunay. Gaya iyon ng pananampalataya ni Job—hindi iyon isang bagay na taglay niya pagkapanganak, ngunit unti-unting lumaki sa pmamagitan ng tuntunin ng Diyos sa lahat nang nangyari sa kanyang buhay at pagsasaliksik sa kaalaman ng Diyos. Kung magagawa nating sundin ang halimbawa ni Job, nakatutok sa pagdanas at tunay na pag-unawa sa tuntunin ng Diyos sa ating mga buhay, sa gayon ay natatamo ang tunay na kaalaman ng Diyos, noon lamang tayo magkakaroon ng tunay na pananampalataya sa Diyos. At pagkatapos, kahit ano pa mang uri ng paghihirap o pagsubok ang dumating sa atin at gaano pa man kalaki ang pagdurusa ng ating katawan o espiritu, magagawa natin iyong maharap ng tama sa pamamagitan ng ating pananampalataya, aktibong hinahanap ang kalooban ng Diyos at Kanyang mga hinihingi sa atin, magpapasakop sa Kanyang tuntunin at mga pagsasaayos, at magpapatotoo para sa Kanya.

Salamat sa paglilinaw at gabay ng Diyos. Amen!