close

Ang Kapanahunan ng Biyaya
Ang Pangunahing Kabuluhan ng Gawain ng Diyos ay ang Pagtubos
 https://tl.kingdomsalvation.org/special-topic/three-stages-of-work/index.html#section4
“Sapagka't hindi sinugo ng Dios ang Anak sa sanglibutan upang hatulan ang sanglibutan; kundi upang ang sanglibutan ay maligtas sa pamamagitan niya” (Juan 3:17).

“Pagkatapos nito, noong Kapanahunan ng Biyaya, dumating si Jesus upang tubusin ang buong natisod na sangkatauhan (at hindi lamang ang mga Israelita). Nagpakita Siya ng awa at mapagmahal-na-kabaitan sa tao. Ang Jesus na nakita ng tao sa Kapanahunan ng Biyaya ay puno ng mapagmahal-na-kabaitan at laging mapagmahal sa tao, sapagka’t naparito Siya upang iligtas ang sangkatauhan mula sa kasalanan. Nakaya Niyang patawarin ang mga tao sa kanilang mga kasalanan hanggang sa ganap na tinubos ng pagkakapako Niya sa krus ang sangkatauhan mula sa kasalanan. Sa panahong ito, nagpakita ang Diyos sa tao na may awa at mapagmahal-na-kabaitan; iyon ay, naging handog Siya para sa kasalanan ng tao at naipako sa krus para sa mga kasalanan ng tao upang maaari silang mapatawad magpakailanman. Siya ay maawain, mahabagin, matiisin, at mapagmahal. At hinangad rin ng lahat ng sumunod kay Jesus sa Kapanahunan ng Biyaya ang maging matiisin at mapagmahal sa lahat ng mga bagay. Matiisin sila, at hindi kailanman lumaban kahit na sinaktan, isinumpa, o binátó.”
mula sa “Binubuo ng Dalawang Pagkakatawang-tao ang Kabuluhan ng Pagkakatawang-tao”

“Sa mga tao nang panahong iyon—sa lahat ng mga tao—kung anong mayroon si Jesus at kung ano Siya, ay kaawaan at kagandahang-loob. Hindi Niya kailanman tinandaan ang mga pagsalangsang ng mga tao, at ang Kanyang pakikitungo sa kanila ay hindi nakabatay sa kanilang mga pagsalangsang. Dahil iyon ay ibang kapanahunan, madalas Siyang magkaloob ng masaganang pagkain at inumin sa mga tao upang sila ay mangabusog. Pinakitunguhan Niya ang lahat ng Kanyang mga tagasunod nang may kabaitan, pinagagaling ang maysakit, pinalalayas ang mga demonyo, at binubuhay ang mga patay. Upang ang mga tao ay maniwala sa Kanya at makita na lahat ng Kanyang ginawa ay ginawa nang buong sigasig at katapatan, anupa’t Siya ay gumawa hanggang sa sukdulang Kanyang buhayin ang isang naaagnas na bangkay, ipinakikita sa kanila na sa Kanyang mga kamay, kahit na ang patay ay muling mabubuhay. Sa paraang ito tahimik Siyang nagtiis at ginawa ang Kanyang gawain ng pagtubos sa kanilang kalagitnaan. Bago pa man Siya ipinako sa krus, pinasan na ni Jesus ang mga kasalanan ng sangkatauhan at naging handog para sa kasalanan ng sangkatauhan. Nabuksan na Niya ang daan patungo sa krus upang tubusin ang sangkatauhan bago pa man siya mapako. At sa huli ipinako Siya sa krus, isinasakripisyo ang Kanyang sarili para sa kapakanan ng krus, at ipinagkaloob Niya ang lahat ng Kanyang awa, kagandahang-loob, at kabanalan alang-alang sa sangkatauhan. Palagi Siyang nagparaya sa sangkatauhan, hindi kailanman mapaghiganti, kundi pinatawad sila sa kanilang mga kasalanan, pinayuhan sila na magsisi, at tinuruan sila na magkaroon ng pagtitiyaga, pagtitiis, at pagmamahal, upang sumunod sa Kanyang mga yapak at isakripisyo ang kanilang mga sarili alang-alang sa krus. Ang Kanyang pag-ibig para sa mga kapatid na lalaki at babae ay mas higit pa kaysa sa pag-ibig Niya kay Maria. Ang prinsipyo ng gawaing Kanyang tinupad ay pagpapagaling ng mga tao at pagpapalayas ng mga demonyo, lahat para sa kapakanan ng Kanyang pagtubos. Kahit saan Siya pumunta, pinakitunguhan Niya nang may kabaitan ang mga sumunod sa Kanya. Ginawa Niyang mayaman ang mahirap, pinalakad Niya ang pilay, nakakita ang bulag, at nakarinig ang bingi; inanyayahan Niya kahit ang pinakamababa, ang mga pinakasalat, ang mga makasalanan, na saluhan Siyang kumain, anupa’t hindi Niya sila kailanman nilalayuan kundi palaging matiyaga, anupa’t sinasabing, “Kung ang isang pastol ay nawawalan ng isa sa isang daan niyang mga tupa, iiwan niya ang siyamnapu’t-siyam upang hanapin ang nawawalang isang tupa, at kapag nakita niya ito ay lubos siyang magagalak.” Minahal Niya ang Kanyang mga tagasunod gaya ng pagmamahal ng isang inang tupa sa mga anak nito. Kahit na sila ay hangal at ignorante, at mga makasalanan sa Kanyang paningin, at higit pa rito ay mga latak ng lipunan, itinuring Niya ang mga makasalanang ito—mga tao na hinamak ng iba— bilang natatangi sa Kanyang mga mata. Dahil pinaboran Niya sila, ibinigay Niya ang Kanyang buhay para sa kanila, gaya ng isang kordero na inihandog sa altar. Sumama Siya sa kanila gaya ng isang lingkod, hinayaan Niya silang gamitin Siya at patayin Siya, sumunod sa kanila nang walang-pasubali. Para sa Kanyang mga tagasunod, Siya ay ang mapagmahal na Tagapagligtas na si Jesus, ngunit para sa mga Fariseo na nagsermon sa mga tao mula sa mataas na katayuan, hindi Siya nagpakita ng kaawaan at kagandahang-loob, sa halip ay pagkasuklam at paglaban. Hindi Siya gumawa ng maraming gawain sa gitna ng mga Fariseo, paminsan-minsan lamang silang sinesermunan at sinasaway; hindi Siya nag-abala sa kanilang kalagitnaan sa gawain ng pagtubos, ni nagpakita ng mga tanda at ng mga himala. Inilaan Niya ang kanyang awa at kagandahang-loob sa Kanyang mga tagasunod, nagtitiis para sa kapakanan ng mga makasalanang ito hanggang sa kahuli-hulihan, nang ipinako Siya sa krus, at tinitiis ang bawat kahihiyan hanggang sa lubos na Niyang matubos ang buong sangkatauhan. Ito ang kabuuan ng Kanyang gawain.”
mula sa “Ang Tunay na Kasaysayan sa Likod ng Gawain sa Kapanahunan ng Pagtubos”

“Sa panahong iyon ang gawain ni Jesus ay ang pagtubos sa buong sangkatauhan. Ang mga kasalanan ng yaong mga naniwala sa Kanya ay napatawad; hangga’t ikaw ay naniwala sa Kanya, ikaw ay Kanyang tutubusin; kung ikaw ay naniwala sa Kanya, hindi ka na isang makasalanan, ikaw ay hinalinhan sa iyong mga kasalanan. Ito ang kahulugan ng pagiging ligtas, at mapangatwiranan sa pamamagitan ng pananampalataya. Ngunit sa yaong mga naniwala, mayroon pa ring nanatiling mga mapanghimagsik at sumalungat sa Diyos, at mga kailangang dahan-dahang alisin. Ang kaligtasan ay hindi nangangahulugan na ang tao ay lubusang nakamit na ni Jesus, sa halip ang tao ay wala na sa kasalanan, na siya ay pinatawad na sa kanyang mga kasalanan: Kapag ikaw ay naniwala, hindi ka na kailanman nasa kasalanan pa.”
mula sa "Ang Pananaw ng Gawain ng Diyos (2)"
Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos​

Die Reife der Gnade
Die wichtigste Bedeutung der Arbeit Gottes ist die Erlösung.
 https://tl.kingdomsalvation.org/special-topic/three-stages-of-work/index.html#section4
"denn Gott schickte seinen Sohn nicht in die Welt, um die Welt zu verurteilen, sondern dass die Welt durch ihn gerettet werden könnte" (Johannes 3:17).

" nach diesem, in der Zeit der Gnade, kam Jesus, um die gesamte stolpern Menschheit (und nicht nur die Israeliten) zu erlösen. Er zeigte dem Menschen Gnade und Liebe. Jesus der Mann sah in der Zeit der Gnade war voller liebevoller und immer liebevoller Mann, weil er kam, um die Menschheit vor der Sünde zu retten. Er konnte den Leuten ihrer Sünden vergeben, bis er durch seine Kreuzigung von der Sünde erlöst wurde. Zu dieser Zeit zeigte Gott einen Mann mit Gnade und liebevoller Güte; das war, er wurde ein Opfer für die Sünde des Menschen und naipako am Kreuz für die Sünden des Menschen, damit sie für immer vergeben werden konnten. Er ist barmherzig, Barmherzig, geduldig und liebevoll. Und all das, was Jesus in der Zeit der Gnade folgte, war in allen Dingen geduldig und gütig zu sein. Sie sind geduldig, und kämpfen niemals selbst verletzt, geschworen, oder binátó."
Aus "bestehend aus zwei Inkarnation die Bedeutung der Inkarnation"

" an die Menschen zu dieser Zeit - an alle Menschen - was Jesus hatte und was er war, war Gnade und Großzügigkeit. Er erinnert sich nie an die Verfehlungen der Menschen, und sein Umgang mit Ihnen beruhte nicht auf ihren Verfehlungen. Weil das eine andere Zeit ist, spendet er oft reichlich essen und Getränke an Menschen, damit sie gefüllt werden können. Er behandelte alle seine Anhänger mit Güte, heilte die kranken, warf Dämonen aus und erhöhen die Toten. Damit die Menschen an ihn glauben und sehen, dass alles, was er getan hat, mit voller Begeisterung und Ehrlichkeit gemacht wurde, so dass er bis zu dem Maximum, dass er eine Ziffern Leiche erweckte, Ihnen zeigte, dass in seinen Händen, selbst deren Tote auferweckt werden. Auf diese Weise ertrug er leise und machte sein Werk der Erlösung in ihrer Mitte. Noch bevor er gekreuzigt wurde, trug Jesus die Sünden der Menschheit und wurde ein Opfer für die Sünden der Menschheit. Er öffnete den Weg zum Kreuz, um die Menschheit zu erlösen, bevor er gekreuzigt wurde. Und schließlich wurde er gekreuzigt, opfert sich für das Kreuz, und er gab all seine Gnade, Güte und Heiligkeit für die Menschen. Er vergibt die Menschen immer, niemals rachsüchtig, sondern vergibt ihre Sünden, sie werden ermahnt, zu bereuen und sie zu lehren, Geduld, Geduld und Liebe zu haben, um seinen Fußstapfen zu folgen und sich selbst zu opfern. Unterhalte das Kreuz. Seine Liebe zu Brüdern und Frauen ist viel mehr, als er Maria liebt. Das Prinzip der Arbeit, die er erfüllt hat, ist die Heilung von Männern und die Casting von Dämonen, alles um seiner Erlösung Willen. Wo auch immer er hinging, er war gütig gegen diejenigen, die ihm folgten. Er machte einen reichen Mann, er machte den Lahmen, sah den Blinden und hörte die Tauben; er lud sogar die niedrigsten, die Pinakasalat, die Sünder ein, um sich ihm zu essen, so daß er nicht vor Ihnen fliehen würde, sondern immer geduldig, So heißt es: " wenn ein Hirte eines seiner hundert Schafe verliert, wird er-verlassen, um das vermisste Schaf zu finden, und wenn er es sieht, wird er sehr froh sein." liebte er hatte seine Anhänger wie die Liebe von Ein Mutter Schaf für seine Kinder. Auch wenn sie töricht und ignorant waren, und die Sünder in seinen Augen, und mehr von Ihnen waren der Rückstand der Gesellschaft, so behandelte er diese Sünder, die von anderen als einzigartig in seinen Augen verachtet wurden. Weil er sie bevorzugt, gab er sein Leben für sie, wie ein Lamm, das dem Altar angeboten wurde. Er ging mit Ihnen wie ein Diener, er erlaubte Ihnen, ihn zu benutzen und zu töten, folgte ihnen ohne Protest. Für seine Anhänger war er der liebende Retter Jesus, aber für die Pharisäer, die mit Menschen aus dem hohen Status nagsermon worden waren, zeigte er keine Gnade und Freundlichkeit, anstatt sich zu täuschen und zu kämpfen. Er tat nicht viel Arbeit unter den Pharisäer, manchmal waren sie sinesermunan und Vorwurf; er war in ihrer Mitte der Arbeit der Erlösung nicht beschäftigt, zeigte Zeichen und Wunder. Er hatte seine Barmherzigkeit und seine Güte für seine Anhänger bestimmt, die für diese Sünder bis zum Ende leiden, als er gekreuzigt wurde, und jede Schande ertragen konnte, bis er die ganze Menschheit vollständig erlöst hatte. Das ist die Summe seiner Arbeit."
Von "die wahre Geschichte hinter der Aufgabe in der Reife der Erlösung"

" damals war das Werk Jesu die Sühne für die ganze Menschheit. Die Sünden derer, die an ihn glaubten, wurden vergeben. Solange ihr an ihn geglaubt habt, wird er euch erlösen. Wenn ihr an ihn glaubt, dann seid ihr nicht mehr ein Sünder, und ihr seid von euren Sünden befreit. Das ist der Sinn, sicher zu sein und durch den Glauben zu mapangatwiranan. Doch für diejenigen, die den Iman verinnerlicht haben, gab es noch ein Übermaß an Auflehnung und Widerstand gegen Allah, und sie mussten sanft entfernt werden. Erlösung bedeutet nicht, dass der Mensch vollständig von Jesus erreicht wird, vielmehr ist der Mensch nicht mehr in Sünde, dass ihm seine Sünden vergeben werden: wenn du glaubst, wirst du noch nie in Sünde sein."
Aus " der Blick auf Gottes Werk (2)"
Die Kirche des Mächtigen Gottes 
43878559_1829861133734415_6886012527558262784_n.jpg
arrow
arrow
    全站熱搜
    創作者介紹
    創作者 人間過客 的頭像
    人間過客

    a118390的部落格

    人間過客 發表在 痞客邦 留言(0) 人氣()