港媒:中共軍隊、武警爆嚴重疫情 當局祕而不宣
【新唐人北京時間2020年02月06日訊】武漢肺炎疫情來勢洶洶,不僅攻入中共官場,還攻破中共武警、軍隊。6日,有港媒稱,中共空軍、武警目前疫情嚴重。重點省市的部隊分別設立隔離房、隔離區,但當局對此祕而不宣。https://reurl.cc/jdNQmy
2月6日,總部在香港的中國人權民運訊息中心稱,中共軍隊疫情日益嚴重,已暫停絕大多數的大型演習、集訓,也停止放假外出及探親,同時取消每週的政治學習。廣告
而重點省市的部隊,如果條件許可,連級、團級單位分別設立隔離房、隔離區,後勤、採購、炊事或車務等與外界接觸人員,出現不適則須隔離14天。
目前,全軍30個最高級別防治工作領導小組的最高領導,就是習近平辦公室。而從香港的中共軍隊獲知,駐港部隊的哨岡,每天消毒2次,進出人員也大減。
報導還提及,中共各省市最新通告,要求疫情屬地化,軍隊、武警若發現疫情,須報告當地相關機構,但機密文件規定,若涉軍事機密,軍隊疫情可不呈報,因此目前軍隊、武警疫情祕而不宣。
在此之前,該信息中心1月27日披露,湖北孝感市一名空降兵軍保障部的軍官被確診新型肺炎,並被送往中共軍隊醫院。
由於中共軍人絕大部分時間要集體行動,包括訓練、用餐、睡覺,因此一人患病,恐增加交叉感染機會。次日該染病軍官所在的部隊,有200名現役軍人被隔離。
中共空降兵軍在湖北有超過5000人,也有部分人在武漢。
1月30日,該信息中心再披露,武漢的「武警湖北省總隊機動支隊」盤龍城營區1月28日有1人確診,300名武警被隔離。
另據自由亞洲報導,位於西安的中共軍隊火箭軍工程大學給內部的公函顯示,航太四院的一位技術人員,本身也是火箭軍人員的家屬已被感染,並導致家屬區已被封閉隔離,所有人禁止外出。https://reurl.cc/jdNQmy
但火箭軍工程大學的聯繫電話一直無人接聽。
中共軍委主席習近平已於1月24日下令,中共軍隊已公開介入疫情防控。
時事評論員文昭在自媒體節目中說,軍人的生活高度集體化,因而非常容易造成交叉感染、擴散,如果擴散到一定程度,中共長期依賴的維穩手段有可能失效。
中共官方在通報病例方面一直被指涉重大隱瞞,由於中共軍隊歷來封閉,官方並未在新增確診病例中通報有軍隊武警人員染病的任何信息。
不僅中共部隊淪陷,近日也爆出中共警察染病的消息,據中共光明網報導,在短短11天內,中共8名警察因感染瘟疫而死,並發布了8張死者照片。
對此,有網友認為:「肯定還會有大量警察死亡!這種用「槍彈」無法打死的瘟疫面前,仍替黨賣命鎮壓老百姓的警察已經是令天怒人怨了。」
阿波羅網評論員說,警察感染武漢肺炎的情況,肯定不少。中共為了「穩定」只公布死了8人,按照這次疫情掩蓋的情況。警察的死亡會起到動搖中共鎮壓工具軍心的作用。https://reurl.cc/jdNQmy
武漢肺炎疫情在中共信息封鎖和輿論管控下有控,最終擴散中國全境,並蔓延全世界。早在1月24日,多個武漢醫護人員發視頻告訴家人:大概有九萬、十萬人感染,而且病毒已發生變異,傳染概率呈爆發性。
目前,中共至少34座城市被「封城」限制交通。市民不准出門,街頭一片死寂。
(記者李韻報導/責任編輯:李泉)
【珍言真語】劉細良:中共防疫只考慮經濟,絕不考慮人命(字幕)
Beholding the Appearance of God in His Judgment and Chastisement
Like the hundreds of millions of others who follow the Lord Jesus Christ, we abide by the laws and commandments of the Bible, enjoy the abundant grace of the Lord Jesus Christ, and gather together, pray, praise, and serve in the name of the Lord Jesus Christ—and all this we do under the care and protection of the Lord. We are often weak, and we are also often strong. We believe that all of our actions are in accordance with the teachings of the Lord. It goes without saying, then, that we also believe ourselves to be on the path of obedience to the will of the Father in heaven. We long for the return of the Lord Jesus, for His glorious descent, for the end of our life on earth, for the appearance of the kingdom, and for everything as it was foretold in the Book of Revelation: The Lord arrives, He brings disaster, He rewards the good and punishes the wicked, and He takes all those who follow Him and welcome His return up to meet Him in the air. Whenever we think of this, we cannot but be overcome with emotion and filled with gratitude that we were born in the last days and have the good fortune to witness the coming of the Lord. Though we have suffered persecution, we have got in return “a far more exceeding and eternal weight of glory.” What a blessing! All of this longing, and the grace bestowed by the Lord, render us constantly sober unto prayer, and make us more diligent in gathering together. Maybe next year, maybe tomorrow, and again, maybe within a space of time shorter than man can conceive, the Lord shall suddenly descend, appearing among a group of people who have been waiting for Him with eager solicitude. We rush to get ahead of each other, none willing to fall behind, all for the sake of being in the first group to behold the appearance of the Lord, of being among those who are raptured. We have given everything, heedless of the cost, for the coming of this day, some leaving their jobs, some abandoning their families, some renouncing marriage, and some even donating all of their savings. What selfless acts of devotion! Such sincerity and loyalty is surely beyond even the saints of ages past! As the Lord bestows grace upon whomever He pleases, and shows mercy to whomever He pleases, our acts of devotion and of expending, we believe, have long since been beheld by His eyes. So, too, have our heartfelt prayers reached His ears, and we trust that the Lord will give us recompense for our dedication. Moreover, God had been gracious toward us before He created the world, and the blessings and promises He has given to us no one can take away. We are all planning for the future, and as a matter of course have made our dedication and expending into counter chips or capital to exchange for being raptured to meet the Lord in the air. What is more, we have, without the slightest hesitation, placed ourselves on the throne of the future, to preside over all nations and all peoples, or to reign as kings. All this we take as a given, as something to be expected.
We disdain all those who are against the Lord Jesus; they will all end by being annihilated. Who told them not to believe that the Lord Jesus is the Savior? Of course, there are times when we imitate the Lord Jesus in being compassionate toward the people of the world, for they do not understand, and it is right that we be tolerant and forgiving toward them. Everything that we do is in accordance with the words of the Bible, for everything that does not conform to the Bible is heterodoxy and heresy. Belief of this kind is deeply rooted in the mind of each one of us. Our Lord is in the Bible, and if we do not depart from the Bible we shall not depart from the Lord; if we abide by this principle, we shall gain salvation. We spur each other on, each supporting the other, and every time we gather together we hope that everything we say and do is in accordance with the will of the Lord, and will be accepted by the Lord. Despite the severe hostility of our environment, our hearts are filled with delight. When we think of the blessings that are within such easy reach, is there anything we cannot set aside? Is there anything we are reluctant to part with? All of this goes without saying, and all of this lies under the watchful eyes of God. We, this handful of the needy who have been lifted from the dunghill, are just like all the ordinary followers of the Lord Jesus, dreaming of being raptured, of being blessed, and of ruling all nations. Our corruption has been laid bare in the eyes of God, and our desires and greed have been condemned in the eyes of God. Nevertheless, all of this happens so unremarkably, and again so logically, and none of us wonder whether our longings are right, much less do any of us doubt the accuracy of everything that we hold to. Who can know God’s will? Exactly what this path is that man walks, we do not know to seek or explore, even less to concern ourselves with. For we only care about whether we can be raptured, whether we can be blessed, whether there is a place for us in the kingdom of heaven, and whether we shall have a share of the water of the river of life and the fruit of the tree of life. Is it not for the sake of gaining these things that we believe in the Lord and become His followers? Our sins have been forgiven, we have repented, we have drunk the bitter cup of wine, and we have put the cross upon our back. Who can say that the Lord will not be pleased to accept the price we have paid? Who can say that we have not prepared enough oil? We do not wish to be those foolish virgins, or one of those who are forsaken. Moreover, we pray constantly, asking the Lord to keep us from being deceived by false Christs, for it is said in the Bible: “Then if any man shall say to you, See, here is Christ, or there; believe it not. For there shall arise false Christs, and false prophets, and shall show great signs and wonders; so that, if it were possible, they shall deceive the very elect” (Matthew 24:23–24). We have all committed these verses of the Bible to memory, we know them by heart, and we see them as a precious treasure, as life, and as a letter of credit that decides whether we can be saved or raptured … https://reurl.cc/4gA6WD
For thousands of years, the living have passed away, taking their longings and their dreams with them, but as to whether they have gone to the kingdom of heaven, no one truly knows. The dead return, having forgotten all the stories that once occurred, and they still follow the teachings and the paths of the forefathers. And in this way, as years pass and the days go by, no one knows whether our Lord Jesus, our God, truly accepts everything that we do. All we can do is look forward to having an outcome and speculate about everything that will come to pass. Yet God has kept His silence throughout, never appearing to us, never speaking to us. And so, following the Bible and in accordance with signs, we willfully make judgments about God’s will and disposition. We have become accustomed to the silence of God; we have become accustomed to measuring the right and wrong of our conduct by means of our own way of thinking; we have become accustomed to relying on our knowledge, conceptions, and moral ethics in place of the demands God makes of us; we have become accustomed to enjoying the grace of God; we have become accustomed to having God provide assistance whenever we need it; we have become accustomed to holding out our hands to God for all things, and to ordering God about; we have also become accustomed to conforming to regulations, not paying attention to how the Holy Spirit leads us; and, even more, we have become accustomed to days in which we are our own master. We believe in a God such as this, whom we have never met face to face. Questions such as what His disposition is like, what He has and is, what His image is like, whether or not we will know Him when He comes, and so on—none of these are important. What is important is that He is in our hearts and that we all await Him, and it is enough we are able to imagine that He is like this or that. We appreciate our faith, and treasure our spirituality. We look on all things as dung, and tread all things underfoot. Because we are followers of the glorious Lord, no matter how long and arduous the journey, no matter what hardships and dangers befall us, nothing can halt our footsteps as we follow the Lord. “A pure river of water of life, clear as crystal, proceeded out of the throne of God and of the Lamb. On either side of the river, was there the tree of life, which bore twelve manner of fruits, and yielded her fruit every month: and the leaves of the tree were for the healing of the nations. And there shall be no more curse: but the throne of God and of the Lamb shall be in it; and His servants shall serve Him: And they shall see His face; and His name shall be in their foreheads. And there shall be no night there; and they need no candle, neither light of the sun; for the Lord God gives them light: and they shall reign for ever and ever” (Revelation 22:1–5). Every time we sing these words, our hearts brim with boundless joy and satisfaction, and tears flow from our eyes. Thanks be to the Lord for choosing us, thanks be to the Lord for His grace. He has given us a hundredfold in this life, has given us eternal life in the world to come. If He were to ask us to die now, we would do so without the slightest complaint. Oh Lord! Please come soon! Considering how we yearn for You so desperately, and have forsaken everything for You, do not delay even a minute, a second, longer.
God is silent, and has never appeared to us, yet His work has never stopped. He surveys the whole earth, and commands all things, and beholds all the words and deeds of man. He conducts His management, with measured steps and according to His plan, silently, and without dramatic effect, yet His footsteps advance, one by one, ever closer to mankind, and His judgment seat is deployed in the universe at the speed of lightning, following which His throne immediately descends into our midst. What a majestic scene that is, what a stately and solemn tableau! Like a dove, and like a roaring lion, the Spirit comes into our midst. He is wisdom, He is righteousness and majesty, and He comes surreptitiously into our midst, wielding authority and filled with love and mercy. No one is aware of His arrival, no one welcomes His arrival, and, what is more, no one knows all that He is about to do. Man’s life goes on as before, his heart no different, and the days go by as usual. God lives among us, a man like other men, as one of the most insignificant of the followers and an ordinary believer. He has His own pursuits, His own goals, and, what is more, He has divinity not possessed by ordinary men. No one has noticed the existence of His divinity, and no one has perceived the difference between His substance and that of man. We live together with Him, unconstrained and unafraid, for in our eyes He is but an insignificant believer. He watches our every move, and all of our thoughts and ideas are laid bare before Him. No one takes an interest in His existence, no one imagines anything about His function, and, what is more, no one has the faintest suspicion about His identity. All we do is carry on our pursuits, as if He has nothing to do with us …
By chance, the Holy Spirit expresses a passage of words “through” Him, and even though it feels very unexpected, we nevertheless recognize it as an utterance coming from God, and readily accept it from God. That is because, regardless of who expresses these words, as long as they come from the Holy Spirit, we should accept them and may not deny them. The next utterance could come through me, or through you, or through him. Whoever it is, all is the grace of God. Yet no matter who it is, we may not worship this person, for no matter what, this person cannot possibly be God, nor would we by any means choose an ordinary person like this to be our God. Our God is so great and honorable; how could such an insignificant person stand in His place? What is more, we are waiting for God to come and take us back to the kingdom of heaven, and so how could someone so insignificant be up to such an important and arduous task? If the Lord comes again, it must be upon a white cloud, that all the multitudes may see. How glorious that will be! How is it possible that He can hide surreptitiously among a group of ordinary people?
And yet it is this ordinary person, hidden in the midst of people, who is doing the new work of saving us. He offers us no explanations, nor does He tell us why He has come, but simply does the work He intends to do with measured steps and according to His plan. His words and utterances become ever more frequent. From consoling, exhorting, reminding, and warning, to reproaching and disciplining; from a tone that is gentle and mild, to words that are fierce and majestic—none but confer mercy on man and instill trepidation in him. Everything that He says hits home at the secrets hidden deep within us, His words sting our hearts, sting our spirits, and leave us filled with unbearable shame, hardly knowing where to hide ourselves. We begin to wonder whether the God in this person’s heart truly loves us, and what exactly He is up to. Perhaps we can only be raptured after enduring these sufferings? In our heads we are calculating … about the destination to come, and about our future fate. Still, as before, none of us believe that God has already assumed flesh to work in our midst. Even though He has accompanied us for such a long time, even though He has already spoken so many words face to face with us, we remain unwilling to accept such an ordinary man as the God of our future, and still less are we willing to entrust control of our future and our fate to this insignificant person. From Him we enjoy an unending supply of living water, and through Him we live face-to-face with God. But we are only thankful for the grace of the Lord Jesus in heaven, and have never paid any heed to the feelings of this ordinary person who is possessed of divinity. Still, as before, He does His work, humbly hidden in the flesh, giving expression to His inmost heart, as though insensible to mankind’s rejection of Him, as though eternally forgiving of man’s childishness and ignorance, and forever tolerant of man’s irreverent attitude toward Him.
Unbeknownst to us, this insignificant man has led us into one step after another of God’s work. We undergo countless trials, bear innumerable chastenings, and are tested by death. We learn of God’s righteous and majestic disposition, enjoy, too, His love and mercy, come to appreciate God’s great power and wisdom, witness the loveliness of God, and behold God’s eager desire to save man. In the words of this ordinary person, we come to know the disposition and substance of God, to understand God’s will, to know the nature and substance of man, and see the way to salvation and perfection. His words cause us to “die,” and again they cause us to be “reborn”; His words bring us comfort, yet also leave us wracked with guilt and a sense of indebtedness; His words bring us joy and peace, but also infinite pain. Sometimes we are as lambs to the slaughter in His hands; sometimes we are like the apple of His eye, and enjoy His tender love; sometimes we are like His enemy, and under His gaze are turned to ashes by His wrath. We are the human race saved by Him, we are the maggots in His eyes, and we are the lost lambs that, day and night, He is bent on finding. He is merciful toward us, He despises us, He raises us up, He comforts and exhorts us, He guides us, He enlightens us, He chastens and disciplines us, and He even curses us. Night and day, He never ceases to worry about us, and protects and cares for us, night and day, never leaving our side, but spills His heart’s blood for our sake and pays any price for us. Within the utterances of this small and ordinary body of flesh, we have enjoyed the entirety of God and beheld the destination that God has bestowed upon us. Notwithstanding this, vanity still stirs up trouble within our hearts, and we are still unwilling to actively accept a person like this as our God. Though He has given us so much manna, so much to enjoy, none of this can take the Lord’s place in our hearts. We honor this person’s special identity and status only with great reluctance. As long as He does not open His mouth to ask us to acknowledge that He is God, we will never take it upon ourselves to acknowledge Him as the God that is soon to arrive and yet has long been working in our midst. https://reurl.cc/4gA6WD
God continues His utterances, employing various methods and perspectives to admonish us about what we should do while at the same time giving voice to His heart. His words carry life power, show us the way we should walk, and enable us to understand what the truth is. We begin to be drawn by His words, we begin to focus on the tone and manner of His speaking, and subconsciously we begin to take an interest in the innermost feelings of this unremarkable person. He spits up His heart’s blood in working on our behalf, loses sleep and appetite on our account, weeps for us, sighs for us, groans in sickness for us, suffers humiliation for the sake of our destination and salvation, and our numbness and rebelliousness draw tears and blood from His heart. This way of being and of having belongs to no ordinary person, nor can it be possessed or attained by any corrupted human being. He shows tolerance and patience possessed by no ordinary person, and His love is not something with which any created being is endowed. No one apart from Him can know all of our thoughts, or have such a clear and complete grasp of our nature and substance, or judge the rebelliousness and corruption of mankind, or speak to us and work among us like this on behalf of God in heaven. No one apart from Him is endowed with the authority, wisdom, and dignity of God; the disposition of God and what God has and is are brought forth, in their entirety, in Him. No one apart from Him can show us the way and bring us light. No one apart from Him can reveal the mysteries that God has not disclosed from creation until today. No one apart from Him can save us from Satan’s bondage and our own corrupt disposition. He represents God. He expresses the inmost heart of God, the exhortations of God, and God’s words of judgment toward all mankind. He has begun a new age, a new era, and ushered in a new heaven and earth and new work, and He has brought us hope, ending the life we led in vagueness and enabling our whole being to behold, in total clarity, the path to salvation. He has conquered our whole being, and gained our hearts. From that moment onward, our minds have become conscious, and our spirits seem to be revived: This ordinary, insignificant person, who lives among us and has long been rejected by us—is this not the Lord Jesus, who is ever in our thoughts, waking or dreaming, and for whom we long night and day? It is He! It really is He! He is our God! He is the truth, the way, and the life! He has enabled us to live again and to see the light, and has stopped our hearts from wandering. We have returned to the home of God, we have returned before His throne, we are face-to-face with Him, we have witnessed His countenance, and we have seen the road that lies ahead. At this time, our hearts are completely conquered by Him; we no longer doubt who He is, no longer oppose His work and His word, and we fall down prostrate before Him. We wish for nothing more than to follow the footprints of God for the rest of our lives, and to be made perfect by Him, and to repay His grace, and repay His love for us, and to obey His orchestrations and arrangements, and to cooperate with His work, and to do everything we can to complete what He entrusts to us.
Being conquered by God is like a martial arts contest.
Each of God’s words strikes at one of our mortal spots, leaving us smarting and filled with dread. He exposes our notions, our imaginings, and our corrupt disposition. From all that we say and do, down to every one of our thoughts and ideas, our nature and substance are revealed in His words, putting us in a state of fear and trembling and with nowhere to hide our shame. One by one, He tells us about all of our actions, our aims and intentions, even the corrupt disposition that we ourselves have never discovered, making us feel exposed in all our wretched imperfection and, even more, completely won over. He judges us for opposing Him, chastises us for blaspheming and condemning Him, and makes us feel that, in His eyes, we have not one single redeeming feature, that we are the living Satan. Our hopes are dashed, we no longer dare to make any unreasonable demands or to entertain any hopes of Him, and even our dreams vanish overnight. This is a fact that none of us can imagine, and which none of us can accept. Within the space of a moment, we lose our inward equilibrium, and do not know how to continue on the road that lies ahead, or how to continue in our beliefs. It seems as if our faith has gone back to square one, and again as if we have never met the Lord Jesus or got to know Him. Everything before our eyes fills us with perplexity, and makes us vacillate indecisively. We are dismayed, we are disappointed, and deep in our hearts there is irrepressible rage and disgrace. We try to vent, to find a way out, and, what is more, to continue waiting for our Savior Jesus, that we may pour our hearts out to Him. Though there are times when we appear on the outside to be on an even keel, neither haughty nor humble, in our hearts we are afflicted with a sense of loss we have never felt before. Though sometimes we may seem unusually calm on the outside, our minds are roiling with torment like a stormy sea. His judgment and chastisement have stripped us of all our hopes and dreams, putting an end to our extravagant desires and leaving us unwilling to believe that He is our Savior and capable of saving us. His judgment and chastisement have opened up a gulf between us and Him so deep that no one is even willing to try and cross. His judgment and chastisement are the first time that we have suffered such a great setback, such great humiliation in our lives. His judgment and chastisement have caused us to truly appreciate God’s honor and intolerance of man’s offense, compared to which we are exceedingly base, exceedingly impure. His judgment and chastisement have made us realize for the first time how arrogant and pompous we are, and how man will never be the equal of God, or on a par with God. His judgment and chastisement have made us yearn to live no more in such a corrupt disposition, to rid ourselves of this nature and substance as soon as possible, and to cease being vile and detestable to Him. His judgment and chastisement have made us happy to obey His words, no longer rebelling against His orchestrations and arrangements. His judgment and chastisement have once more given us the desire to seek life, and made us happy to accept Him as our Savior…. We have stepped out of the work of conquest, out of hell, out of the valley of the shadow of death…. Almighty God has gained us, this group of people! He has triumphed over Satan, and defeated the multitudes of His enemies!
We are just such an ordinary group of people, possessed of a corrupt satanic disposition, the ones predestined by God before the ages, and the needy ones whom God has lifted from the dunghill. We once rejected and condemned God, but have now been conquered by Him. From God we have received life, the way of eternal life. Wherever we may be on earth, whatever persecutions and tribulations we endure, we cannot be apart from the salvation of Almighty God. For He is our Creator, and our only redemption!
The love of God extends forth like the water of a spring, and is given to you, and to me, and to him, and to all those who truly seek the truth and await the appearance of God.
Just as the moon follows the sun in unending alternation, so the work of God never ceases, and is carried out upon you, upon me, upon him, and upon all those who follow the footprints of God and accept His judgment and chastisement. https://reurl.cc/4gA6WD
March 23, 2010
from The Word Appears in the Flesh
เจ้ารู้หรือไม่ว่าพระเจ้าได้ทรงกระทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในหมู่มวลมนุษย์ ?
ยุคเก่าผ่านไป และยุคใหม่ได้มาถึงแล้ว ปีแล้วปี เล่าวันแล้ววันเล่า พระเจ้าได้ทรงปฏิบัติพระราชกิจมากมาย พระองค์เสด็จเข้ามาในโลก และแล้วก็เสด็จจากไป วงจรนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ผ่านหลายกาลยุคสมัย วันนี้ก็เป็นเช่นดังแต่ก่อน พระเจ้ายังทรงปฏิบัติพระราชกิจที่พระองค์ทรงต้องปฏิบัติ พระราชกิจซึ่งพระองค์ยังทรงปฏิบัติไม่แล้วเสร็จต่อไป เพราะจนถึงวันนี้พระองค์ก็ยังมิได้ทรงพักผ่อนเลย นับจากกาลแห่งการทรงสร้างจนถึงวันนี้ พระเจ้าได้ทรงปฏิบัติพระราชกิจไปมากมาย แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า วันนี้พระเจ้าทรงปฏิบัติมากมายกว่าก่อนหน้านี้ และขอบเขตของพระราชกิจของพระองค์ก็ยิ่งใหญ่กว่าก่อนหน้านี้มาก ? นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเราจึงกล่าวว่าพระเจ้าได้ทรงกระทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในหมู่มวลมนุษย์ พระราชกิจทั้งหมดของพระเจ้ามีความสำคัญยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นต่อมนุษย์หรือต่อพระเจ้า เพราะพระราชกิจทุกประการของพระองค์นั้นสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับมนุษย์
เพราะพระราชกิจของพระองค์นั้นไม่อาจมองเห็นหรือเข้าใจลึกซึ้งได้—ยิ่งน้อยกว่านักที่โลกจะสามารถมองเห็น—แล้วพระราชกิจของพระองค์จะเป็นบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน ? สิ่งประเภทใดกันแน่ที่จะพิจารณาได้ว่ายิ่งใหญ่ ? แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดสามารถปฏิเสธได้ว่า ไม่ว่าพระองค์จะทรงปฏิบัติพระราชกิจใดก็ตาม พระราชกิจนั้นสามารถถือได้ว่ายิ่งใหญ่ แต่เพราะเหตุใดเราจึงกล่าวถึงสิ่งนี้กับพระราชกิจที่พระองค์ทรงปฏิบัติในวันนี้ ? เมื่อเรากล่าวว่าพระเจ้าได้ทรงกระทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความล้ำลึกมากมายที่มนุษย์ยังไม่เข้าใจ พวกเราจงมาพูดถึงสิ่งเหล่านั้นกัน ณ บัดนี้เถิด https://reurl.cc/Yl2qgO
พระเยซูประสูติในรางหญ้าในยุคสมัยที่ไม่สามารถยอมผ่อนปรนให้มีการดำรงอยู่ของพระองค์ แต่ถึงกระนั้น โลกก็ไม่สามารถขวางทางของพระองค์ได้ และพระองค์ทรงใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมวลมนุษย์เป็นเวลาสามสิบสามปีภายใต้การดูแลของพระเจ้า ในช่วงชีวิตหลายปีนี้ พระองค์ได้ทรงผ่านประสบการณ์ความขมขื่นของโลก และได้ลิ้มรสชีวิตแห่งความทุกข์เข็ญบนแผ่นดินโลก พระองค์ทรงแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ในการถูกตรึงกางเขนเพื่อไถ่มวลมนุษย์ พระองค์ทรงไถ่คนบาปทุกคนที่ได้เคยใช้ชีวิตภายใต้แดนครอบครองของซาตาน และในที่สุด พระวรกายที่ทรงคืนพระชนม์ของพระองค์ก็กลับสู่ที่พำนักของพระองค์ บัดนี้ พระราชกิจใหม่ของพระเจ้าได้เริ่มขึ้นแล้ว และยังเป็นจุดเริ่มต้นของยุคใหม่ด้วย พระเจ้าทรงนำพาบรรดาผู้ที่ได้รับการไถ่เข้ามาในพระนิเวศของพระองค์ เพื่อเริ่มต้นพระราชกิจแห่งความรอดซึ่งเป็นพระราชกิจใหม่ของพระองค์ ในเวลานี้ พระราชกิจแห่งความรอดมีความละเอียดทั่วถึงกว่าในอดีต จะไม่ใช่พระวิญญาณบริสุทธิ์ซึ่งกำลังทรงพระราชกิจในมนุษย์ที่จะทรงเป็นเหตุให้มนุษย์เปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง และจะไม่ใช่พระวรกายของพระเยซูซึ่งปรากฏในหมู่มวลมนุษย์ที่จะทรงปฏิบัติพระราชกิจนี้ และที่จะไม่ใช่ที่สุดก็คือ พระราชกิจนี้จะไม่ได้ปฏิบัติผ่านวิธีการอื่นใด แต่กลับจะเป็นพระเจ้าซึ่งทรงจุติเป็นมนุษย์ที่ทรงปฏิบัติพระราชกิจนี้และชี้นำด้วยพระองค์เอง พระองค์ทรงปฏิบัติในลักษณะนี้ก็เพื่อที่จะนำทางมนุษย์เข้าไปในพระราชกิจใหม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่หรอกหรือ ? พระเจ้าไม่ได้ทรงปฏิบัติพระราชกิจนี้ผ่านส่วนของมนุษยชาติหรือโดยวิธีการเผยพระวจนะ แต่พระองค์กลับทรงปฏิบัติด้วยพระองค์เอง บางคนอาจกล่าวว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่และไม่สามารถนำพาความปีติยินดีล้นพ้นมาให้กับมนุษย์ได้ แต่เราจะกล่าวกับเจ้าว่า พระราชกิจของพระเจ้าไม่ใช่เพียงเท่านี้ แต่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านี้มาก และมากกว่านี้มากมาย
ในคราวนี้ พระเจ้าเสด็จมาปฏิบัติพระราชกิจไม่ใช่ในกายจิตวิญญาณ แต่ในกายที่ธรรมดาสามัญมาก ยิ่งไปกว่านั้น กายนี้ไม่เพียงแต่เป็นพระวรกายในการจุติเป็นมนุษย์ครั้งที่สองของพระเจ้าเท่านั้น แต่ยังเป็นพระวรกายที่พระเจ้าทรงกลับคืนสู่เนื้อหนังด้วยเช่นกัน เป็นมนุษย์คนหนึ่งซึ่งธรรมดาสามัญมาก เจ้าไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดที่ทำให้พระองค์โดดเด่นออกมาจากคนอื่น ๆ แต่เจ้าสามารถได้รับความจริงซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนจากพระองค์ได้ มนุษย์ที่ไม่มีนัยสำคัญนี้คือสิ่งที่ทำให้พระวจนะแห่งความจริงทั้งหมดจากพระเจ้าเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ปฏิบัติพระราชกิจของพระเจ้าในยุคสุดท้าย และแสดงอุปนิสัยทั้งหมดของพระเจ้าให้มนุษย์ได้เข้าใจ เจ้าไม่ได้อยากจะมองเห็นพระเจ้าในสวรรค์อย่างใหญ่หลวงหรอกหรือ ? เจ้าไม่ได้อยากจะเข้าใจพระเจ้าในสวรรค์อย่างใหญ่หลวงหรอกหรือ ? เจ้าไม่ได้อยากจะมองเห็นบั้นปลายของมนุษย์ชาติอย่างใหญ่หลวงหรอกหรือ ? พระองค์จะตรัสสิ่งลี้ลับทั้งหมดนี้แก่เจ้า—สิ่งลี้ลับที่ไม่เคยมีมนุษย์คนใดสามารถบอกเจ้าได้ และพระองค์จะตรัสกับเจ้าเช่นกันถึงความจริงที่เจ้านั้นไม่เข้าใจ พระองค์ทรงเป็นประตูของเจ้าที่จะไปสู่อาณาจักร และเป็นผู้นำทางเจ้าไปสู่ยุคใหม่ มนุษย์ที่ธรรมดาสามัญเช่นนั้นมีความล้ำลึกที่ยากหยั่งถึงมากมาย กิจกรรมของพระองค์อาจไม่สามารถหยั่งรู้ได้สำหรับเจ้า แต่เป้าหมายทั้งหมดของพระราชกิจที่พระองค์ทรงปฏิบัตินั้นเพียงพอที่จะให้เจ้ามองเห็นว่าพระองค์ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งอย่างที่ผู้คนเชื่อ เพราะพระองค์เป็นตัวแทนน้ำพระทัยของพระเจ้าและความใส่ใจที่พระเจ้าทรงแสดงต่อมวลมนุษย์ในยุคสุดท้าย แม้เจ้าจะไม่สามารถได้ยินพระวจนะของพระองค์ที่ดูเหมือนจะทำให้สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน หรือมองเห็นพระเนตรของพระองค์ประหนึ่งเปลวเพลิงอันลุกโชน และแม้เจ้าไม่สามารถรู้สึกถึงวินัยของคทาเหล็กของพระองค์ แต่ถึงกระนั้น เจ้าสามารถได้ยินจากพระวจนะของพระองค์ว่าพระเจ้าทรงพิโรธ และรู้ว่าพระเจ้าทรงกำลังแสดงความกรุณาต่อมวลมนุษย์ เจ้าสามารถมองเห็นอุปนิสัยอันชอบธรรมของพระเจ้าและพระปรีชาญาณของพระองค์ และยิ่งไปกว่านั้น ตระหนักถึงความกังวลห่วงใยที่พระเจ้าทรงมีให้กับมนุษย์ชาติทั้งมวล พระราชกิจของพระเจ้าในยุคสุดท้ายคือ การเปิดโอกาสให้มนุษย์สามารถมองเห็นพระเจ้าในสวรรค์ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมวลมนุษย์บนแผ่นดินโลก และทำให้มนุษย์สามารถรู้จัก เชื่อฟัง เคารพ และรักพระเจ้า นี่เป็นเหตุผลที่ว่าเหตุใดพระองค์จึงได้กลับคืนสู่เนื้อหนังเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าสิ่งที่มนุษย์เห็นในวันนี้คือพระเจ้าองค์หนึ่งซึ่งเหมือนกับมนุษย์ พระเจ้าองค์หนึ่งซึ่งทรงมีหนึ่งพระนาสิกและสองพระเนตร และพระเจ้าองค์หนึ่งซึ่งไม่มีอะไรโดดเด่น ในท้ายที่สุด พระเจ้าจะแสดงให้พวกเจ้าเห็นว่า หากไม่มีมนุษย์คนนี้อยู่ ฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกจะก้าวผ่านการเปลี่ยนแปลงมหาศาล หากไม่มีมนุษย์คนนี้อยู่ ฟ้าสวรรค์จะสลัวลง แผ่นดินโลกจะตกอยู่ในความอลหม่าน และมนุษยชาติทั้งมวลจะใช้ชีวิตท่ามกลางกันดารอาหารและภัยพิบัติต่าง ๆ พระองค์จะทรงแสดงให้พวกเจ้าเห็นว่า หากพระเจ้าที่ทรงจุติเป็นมนุษย์ไม่เสด็จมาเพื่อช่วยพวกเจ้าให้รอดในยุคสุดท้าย พระเจ้าก็จะทำลายมนุษยชาติทั้งมวลในนรกไปเสียนานแล้ว หากไม่มีมนุษย์ผู้นี้อยู่ พวกเจ้าก็จะเป็นพวกคนบาปตัวฉกาจไปตลอดกาล และเจ้าจะกลายเป็นซากศพชั่วนิรันดร พวกเจ้าควรรู้ว่า หากไม่มีมนุษย์ผู้นี้อยู่ มนุษย์ชาติทั้งมวลจะเผชิญกับหายนะที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกหนีการลงโทษซึ่งรุนแรงกว่าที่พระเจ้าทรงจัดสรรให้กับมวลมนุษย์ในยุคสุดท้าย หากมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ไม่ถือกำเนิดขึ้น เจ้าทั้งหมดจะอยู่ในสภาวะที่พวกเจ้าร้องขอชีวิตโดยที่ไม่สามารถใช้ชีวิตได้ และอธิษฐานขอความตายโดยที่ไม่สามารถตายได้ หากไม่มีมนุษย์ผู้นี้อยู่ พวกเจ้าจะไม่สามารถได้รับความจริงและมาอยู่เฉพาะพระบัลลังก์ของพระเจ้าในวันนี้ได้ แต่เจ้ากลับจะถูกพระเจ้าลงโทษเพราะบาปอันหนักของเจ้า พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า หากพระเจ้าไม่ทรงกลับคืนสู่เนื้อหนัง จะไม่มีผู้ใดมีโอกาสที่จะได้รับความรอด และหากมิใช่เพื่อการมาของมนุษย์ผู้นี้ พระเจ้าจะทำให้ยุคเก่าสิ้นสุดไปเสียนานแล้ว ? เช่นนี้แล้ว พวกเจ้ายังสามารถปฏิเสธการจุติเป็นมนุษย์ครั้งที่สองของพระเจ้าได้อยู่อีกหรือ ? เพราะพวกเจ้าสามารถได้รับผลดีมากมายจากมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ เหตุใดพวกเจ้าจึงจะไม่ยอมรับพระองค์อย่างยินดีเล่า ? https://reurl.cc/Yl2qgO
พระราชกิจของพระเจ้าคือบางสิ่งที่เจ้าไม่สามารถเข้าใจได้ หากเจ้าไม่สามารถเข้าใจได้อย่างเต็มที่ว่าสิ่งที่เจ้าเลือกถูกต้องหรือไม่ ทั้งยังไม่สามารถรู้ได้ว่าพระราชกิจของพระองค์สามารถประสบผลสำเร็จหรือไม่ แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ลองเสี่ยงโชคของเจ้า และดูว่ามนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้อาจมีประโยชน์ใหญ่หลวงต่อเจ้าหรือไม่ และดูว่าพระเจ้าได้ทรงปฏิบัติพระราชกิจที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ หรือไม่ดูเล่า ? อย่างไรก็ตาม เราต้องบอกเจ้าว่า ในกาลของโนอาห์ มนุษย์ได้กินดื่ม สมรสกันและยกให้เป็นสามีภรรยากันจนถึงจุดที่พระเจ้าไม่ทรงสามารถทนรู้เห็นได้ พระองค์จึงส่งน้ำท่วมใหญ่มาทำลายมวลมนุษย์ และไว้ชีวิตเพียงครอบครัวแปดคนของโนอาห์ และนกและสัตว์ป่าทุกชนิด อย่างไรก็ตาม ในยุคสุดท้าย ผู้ที่พระเจ้าทรงไว้ชีวิตคือทุกคนที่รักภักดีต่อพระองค์จนถึงสุดท้าย แม้ทั้งสองยุคจะเป็นช่วงเวลาที่มีความเสื่อมทรามอันใหญ่หลวงจนพระองค์ทรงไม่สามารถทนรู้เห็นได้ และมนุษยชาติในทั้งสองยุคกลับกลายเป็นเสื่อมทรามจนถึงกับปฏิเสธว่าพระเจ้าไม่ใช่องค์พระผู้เป็นเจ้าของพวกเขา พระเจ้าก็ได้ทรงทำลายเพียงผู้คนในกาลของโนอาห์ มนุษย์ชาติในทั้งสองยุคทำให้พระเจ้าทรงทุกข์ใจอย่างใหญ่หลวง แต่พระเจ้ายังคงทรงอดทนกับพวกมนุษย์ในยุคสุดท้ายจนกระทั่งถึงตอนนี้ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ? พวกเจ้าไม่เคยแปลกใจเลยหรือว่าเพราะเหตุใด ? หากพวกเจ้าไม่รู้จริง ๆ เช่นนั้นก็ให้เราบอกพวกเจ้า เหตุผลที่พระเจ้าทรงสามารถประทานพระคุณให้แก่ผู้คนในยุคสุดท้ายนั้น ไม่ใช่เพราะพวกเขาเสื่อมทรามน้อยกว่าผู้คนในกาลของโนอาห์ หรือพวกเขาได้แสดงการกลับใจต่อพระเจ้าแล้ว และยิ่งไม่ใช่เพราะเทคโนโลยีในยุคสุดท้ายก้าวหน้าเสียจนพระเจ้าไม่สามารถตัดใจทำลายพวกเขาได้ แต่เป็นเพราะพระเจ้าทรงมีพระราชกิจที่ต้องปฏิบัติในกลุ่มผู้คนในยุคสุดท้าย และพระเจ้าทรงมีพระประสงค์ที่จะปฏิบัติพระราชกิจนี้ด้วยพระองค์เองในการจุติเป็นมนุษย์ของพระองค์ และนอกจากนี้ พระเจ้าทรงมีพระประสงค์ที่จะเลือกคนส่วนหนึ่งในกลุ่มนี้ให้กลายเป็นวัตถุแห่งความรอดของพระองค์ และเป็นดอกผลของแผนการบริหารจัดการของพระองค์ และนำพาผู้คนเหล่านี้ไปสู่ยุคถัดไป ดังนั้น ราคาที่พระเจ้าทรงจ่ายไปทั้งหมดนี้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ต่างเป็นไปเพื่อการเตรียมพร้อมสำหรับพระราชกิจซึ่งมนุษย์ที่พระองค์ทรงจุติมาเป็นจะปฏิบัติในยุคสุดท้าย ข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเจ้าได้มาถึงในวันนี้นั้นก็เป็นเพราะมนุษย์ผู้นี้เป็นเพราะพระเจ้าทรงใช้ชีวิตในเนื้อหนัง พวกเจ้าจึงมีโอกาสที่จะรอดชีวิต โชคดีทั้งหมดนี้ได้มาก็เพราะมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ แต่ไม่เพียงเท่านี้ ในท้ายที่สุด ทุกชนชาติจะนมัสการมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ ทั้งยังขอบคุณและเชื่อฟังมนุษย์ที่ไม่สำคัญผู้นี้ เพราะเป็นความจริง ชีวิต และวิถีทางที่พระองค์ทรงนำมาจึงได้ช่วยมนุษยชาติทั้งมวลให้รอด ได้บรรเทาความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับพระเจ้า ได้ ลดระยะห่างระหว่างมนุษย์และพระเจ้า และเปิดการเชื่อมโยงระหว่างพระดำริของพระเจ้าและมนุษย์ เป็นพระองค์เช่นกันที่ทรงได้รับพระสิริซึ่งยิ่งใหญ่กว่าสำหรับพระเจ้า มนุษย์ธรรมดาสามัญเช่นนี้ไม่ควรค่าแก่ความไว้วางใจและความเลื่อมใสของเจ้าหรอกหรือ ? เนื้อหนังซึ่งธรรมดาสามัญเช่นนั้นไม่เหมาะสมที่จะได้รับการเรียกขานว่าพระคริสต์หรอกหรือ ? มนุษย์ธรรมดาสามัญเช่นนั้นไม่สามารถกลายเป็นการแสดงออกของพระเจ้าในหมู่มวลมนุษย์หรอกหรือ ? มนุษย์ผู้ซึ่งไว้ชีวิตมวลมนุษย์จากความพินาศย่อยยับเช่นนั้นไม่สมควรแก่ความรักของพวกเจ้าและความอยากของเจ้าที่จะรักษาพระองค์ไว้กับตัวเจ้าหรอกหรือ ? หากพวกเจ้าปฏิเสธความจริงซึ่งแสดงจากพระโอษฐ์ของพระองค์ และเกลียดชังการดำรงอยู่ของพระองค์ในหมู่พวกเจ้า แล้วสิ่งใดเล่าที่จะเกิดขึ้นกับเจ้าในท้ายที่สุด ?
พระราชกิจทั้งหมดของพระเจ้าในยุคสุดท้ายกระทำผ่านมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ พระองค์จะทรงประทานทุกสิ่งแก่เจ้า และยิ่งไปกว่านั้น พระองค์จะทรงสามารถตัดสินทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเจ้า มนุษย์เช่นนั้นสามารถเป็นอย่างที่พวกเจ้าเชื่อว่าพระองค์เป็นได้หรือไม่ ? มนุษย์ซึ่งเรียบง่ายธรรมดาจนไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง ความจริงของพระองค์ไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกเจ้าเชื่ออย่างที่สุดกระนั้นหรือ ? การเป็นพยานต่อการกิจการของพระองค์ไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกเจ้าเชื่ออย่างที่สุดหรือ ? หรือเส้นทางที่พระองค์ทรงนำทางเจ้านั้นไม่ควรค่าให้พวกเจ้าเดินไป ? เมื่อพิจารณาทุกอย่างแล้ว สิ่งใดหรือที่เป็นเหตุให้พวกเจ้าชิงชังพระองค์ และละทิ้งพระองค์ไปและหลีกไกลจากพระองค์ มนุษย์ผู้นี้เองที่เป็นผู้แสดงความจริง มนุษย์ผู้นี้เองที่เป็นผู้จัดเตรียมความจริง และมนุษย์ผู้นี้เองที่เป็นผู้ให้เส้นทางให้พวกเจ้าติดตาม อาจเป็นได้หรือไม่ว่าพวกเจ้ายังคงไม่สามารถค้นพบร่องรอยของพระราชกิจของพระเจ้าภายในความจริงเหล่านี้ ? หากปราศจากพระราชกิจของพระเยซู มนุษย์ชาติจะไม่สามารถลงมาจากกางเขนได้ แต่หากปราศจากการจุติเป็นมนุษย์ในวันนี้ บรรดาผู้ที่ลงมาจากกางเขนจะไม่มีวันสามารถได้รับการยอมรับจากพระเจ้าหรือเข้าสู่ยุคใหม่ได้เลย หากปราศจากการมาของมนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ พวกเจ้าจะไม่มีวันได้มีโอกาสที่จะมองเห็นโฉมพระพักตร์ที่แท้จริงของพระเจ้า ทั้งยังไม่มีคุณสมบัติที่จะมองเห็น เนื่องเพราะพวกเจ้าทั้งหมดล้วนเป็นวัตถุที่ควรถูกทำลายสิ้นเมื่อนานมาแล้ว เนื่องจากการมาถึงของการจุติเป็นมนุษย์ครั้งที่สองของพระเจ้า พระเจ้าได้ทรงอภัยให้พวกเจ้าและแสดงความปราณีต่อพวกเจ้า อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดแล้ว คำพูดที่เราต้องทิ้งไว้กับพวกเจ้ายังคงเป็นคำพูดเหล่านี้: มนุษย์ธรรมดาสามัญผู้นี้ ผู้ซึ่งเป็นพระเจ้าที่ทรงจุติเป็นมนุษย์ มีความสำคัญยิ่งชีวิตต่อพวกเจ้า นี่คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่พระเจ้าได้ทรงกระทำไปแล้วในหมู่มวลมนุษย์ https://reurl.cc/Yl2qgO
【探祕】什麼是災前被提?
如今已是末世的末了時期,各地地震、水災、旱災、飢荒、瘟疫、極端天氣頻頻出現,災難越來越大,啟示錄的預言已經應驗,耶和華神大而可畏的日子就要來臨,大災難也正在一步步逼近人類!相信我們每個信主之人都盼望自己在災前被提。那到底什麼是災前被提?怎樣才能在災前被提呢?
下面我們請李忠道牧師為我們解答這個問題:
弟兄姊妹,我們要想在災前被提,首先需要明白什麼是「被提」。有些人認為「被提」就是指主回來時,把我們提到空中與主相遇,因為保羅曾在帖撒羅尼迦前書4章17節中說:「以後我們這活著還存留的人必和他們一同被提到雲裡,在空中與主相遇。」那麼,這樣的認為是否正確呢?保羅說的這話是否符合主的心意呢?主耶穌沒有這樣說過,聖靈也沒有這樣見證過,這僅僅是保羅個人所說的話,所以這話並不能代表主的意思。我們都知道,神起初在地上用泥土造了人類,讓人在地上管理神所造的萬物,讓人在地上敬拜神、榮耀神。並且,神早已明確告訴我們,神要在地上建立他的國度,他要在地上與人同住,世上的國必要成為基督掌權的國。
正如啟示錄中所預言的:「看哪,神的帳幕在人間。他要與人同住,他們要做他的子民。神要親自與他們同在,作他們的神。」(啟示錄21:3)「世上的國成了我主和主基督的國;他要作王,直到永永遠遠。」(啟示錄11:15)所以,主回來時不是要把人提到空中與主相遇,而是要在地上建立他的國度,神為我們預備的歸宿是在地上。另外,我們被提到空中也沒法在空中生存呀!所以我們認為「被提」是被主提到天上,這不合乎真理,也不合乎神作工的事實,是屬於我們的觀念想像。
那到底什麼是被提?被提的真意是指什麼說的?咱們來看一段神的話語就明白了。神說:「『被提』不是按人想像的從低處挪到高處,這是大錯特錯的。『被提』指的是我預定之後而又揀選這件事說的,是針對所有的預定又揀選的人說的,誰得著長子名分、得著眾子名分,或者是子民的都是被提的對象,這一個最不符合人的觀念。凡是在我以後的家中有份的,都是被提到我面前的,這是千真萬確的事,是永不改變的,誰也駁不倒,這是對撒但的回擊,凡是我預定的,就被提到我面前。」
從這段話中我們能夠明白,被提並不是指從低處提到高處,而是指神預定之後又揀選說的。所謂預定,是指神萬世以先預定拯救的對象,揀選也就是指這些對象能跟上神的腳踪,來到神的面前,接受神的新作工,這才是被提的真意。就如我們熟知的,律法時代末期主耶穌來作了一步新的工作,當時的彼得、約翰、馬太、雅各等,他們都是聽到主耶穌所傳的道,就從律法中走出來跟從了主,他們就是被提到神的面前了。同樣,主耶穌說過他末世還要再來,並且在人間說話作工拯救人,正如主耶穌說:「我還有好些事要告訴你們,但你們現在擔當不了(或作:不能領會)。只等真理的聖靈來了,他要引導你們明白(原文作:進入)一切的真理;因為他不是憑自己說的,乃是把他所聽見的都說出來,並要把將來的事告訴你們。」 (約翰福音16:12-13)「棄絕我、不領受我話的人,有審判他的。就是我所講的道在末日要審判他。」(約翰福音12:48)「我又看見死了的人,無論大小,都站在寶座前。案卷展開了,並且另有一卷展開,就是生命冊。死了的人都憑著這些案卷所記載的,照他們所行的受審判。」(啟示錄20:12)從這些預言中我們可以明確看出,當末世主耶穌回來時,還有好多事情要告訴我們,他還要發表話語作一步審判的工作,只有接受神末世審判工作的人,才真正的被提到神面前。
那麼「災前被提」,顧名思義,就是說在大災難來臨之前,神會再次親臨人間,作他要作的審判工作,只有在這個期間,迎接到主的再來,接受神末世的審判工作,才屬於災前被提。
Palabras diarias de Dios | Dios mismo, el único II (Fragmento 9)
Correo: contact.es@kingdomsalvation.org
WhatsApp: +34-663-435-098
https://reurl.cc/qDxvpE
You Must Place Belief in God Above All Else
Verse 1
If you wish to believe,
if you want to gain God and the satisfaction of Him,
if you don’t endure the pain and put in the effort,
you will not be able to achieve these things.
You have heard much preaching.
But even if you’ve heard,
it does not mean the words are yours.
Pre-chorus 1
You must absorb them, transform them
into something that belongs to you.
Chorus
You will only gain from the belief of God,
if you know it as the greatest thing in life,
more important than what you may eat or drink,
what you may wear, or anything else on earth.
Verse 2
Apply these words to your life, bring them to your existence,
allow them to guide you in the way you live,
bringing true value and meaning to your life,
then it will be worth you hearing these words.
Pre-chorus 2
If God’s words don’t bring upturns and value to your life,
there would be no point in listening, yeah.
Chorus
Oh, you will only gain from the belief of God,
if you know it as the greatest thing in life,
more important than what you may eat or drink,
what you may wear, or anything else on earth, yeah.
Bridge
If you only believe when you have the time,
unable to give all your attention to belief,
if you always simply work to make do at sixes and sevens,
you will gain nothing, oh, nothing.
Chorus
Oh, you will only gain from the belief of God,
if you know it as the greatest thing in life,
more important than what you may eat or drink,
what you may wear, or anything else, yeah.
You will only gain from the belief of God,
if you know it as the greatest thing in life,
more important than what you may eat or drink,
what you may wear, or anything else on earth,
what you may wear, or anything else on earth,
what you may wear, or anything else on earth,
anything else on earth.
from Follow the Lamb and Sing New Songs
https://reurl.cc/Rdpeen
留言列表